بالای هفت طاق مقرنس دو گوهرند

کز کاینات و هرچه دروهست برترند

از نور تا به ظلمت و از اوج تا حضیض

از باختر به خاور و از بحر تا برند

هستند ونیستند و نهانندو آشکار

[...]

چند گردی گرد این بیچارگان

ناکسان را جویی از بس ناکسی

تا توانستی ربودی چون عقاب

چون شدی عاجز گرفتی کرکسی

فاسقی بودی به وقت دست رس

[...]

چهرهٔ هندو و روی ترک چرا شد

همچو دل دوزخی و روی بهشتی

از چه سعید اوفتاد و از چه شقی شد

زاهد محرابی و کشیش کنشتی

چیست خلاف اندر آفرینش عالم

[...]

اگر ملازم خاک در کسی باشی

چو آستانه ندیم خسیت باید بود

ز بهر نعمت دنیا که خاک بر سر او

بدین امید که گفتم بسیت باید بود

هزار سال تنعم کنی بدان نرسد

[...]

منم آنکه خدمتِ تو کنم و نمی‌توانم

تویی آنکه چارهٔ من نکنی و می‌توانی

دل من نمی‌پذیرد بدل تو یار گیرد

به تو دیگری چه ماند تو به دیگری چه مانی

ای درسر زلف تو صد فتنه به خواب اندر

درعشق تو خواب من نقشی است بر آب اندر

در شرع محبت زان فضل است تیمم را

کزدامن پاکان هست گردی به تراب اندر

عشق تو نهالیست که خواری ثمر اوست

من خاری از آن بادیه‌ام کاین شجرِ اوست

بر مائدهٔ عشق اگر روزه گشایی

هشدار که صد گونه بلا ماحضر اوست

وه کاین شب هجران تو بر ما چه دراز است

[...]

از رهِ خویش پرستی قدمی بیرون نه

قطع این منزل و ره جز به چنین گام مکن

چه نکته بود که ناگه ز غیب پیداشد

که هر که واقف آن نکته گشت شیدا شد

چه مجلس است و چه بزم اینکه ازمی توحید

محیط قطره شد آنجا و قطره دریا شد

ای خسته‌ای که بی خبر از درد دوستی

بی درد خود بگو که ترا چون دوا کنند

گر کنی قبلهٔ جان روی نگاری باری

ور رود عمر به سر در غم یاری باری

زلف او محشر جان‌هاست دلاسعیی کن

که در آن حلقه درآیی بشماری باری

کی تواند شدن از سرّ اناالحق واقف

هرکه او را غم آنست که بردار کنند

دردمندان ز تو هر لحظه دلی می‌طلبند

تا به درد و غم عشق تو گرفتار کنند

کشتهٔ لعل لبت کی کند اندیشه ز مرگ

کزدم روح قدس زنده به جان دگراست

من گنج لامکانم اندر مکان نگنجم

برتر ز جسم و جانم درجسم و جان نگنجم

وهم و خیال انسان رو سوی من ندارد

در وهم از آن نیابم در عقل از آن نگنجم

حق بین نظری باید تا روی مرا بیند

چشمی که بودخودبین کی نورخدا بیند

از مشرق دیدارش آن را که بود دیده

انوار تجلی را پیوسته چو ما بیند

ای چشم نسیمی را از روی تو بینایی

[...]

نبینی روی دل تاروی دل دراین و آن بینی

نیابی خویش را تا خویشتن رادر میان بینی

ما را به صد افسانه در خواب چو می‌کردی

از بهرچه می‌کردی بیدار ز خواب اول

تا یک دلت قبول کند قرب حق مجو

سرمایهٔ قبول در انکار عالمی است

نظر گردد حجاب آنجا که من دیدار می‌بینم

نهان از چشم ظاهربین تماشای دگر دارد

هیچ کس نامهٔ سر بستهٔ ما فهم نکرد

نه همین خاتمه‌اش نیست که عنوانش نیست