هرکه بینی لبش ازدعوی منصورپر است

لیک رندی که کشد سرزنش دار کم است

قسمت ما زین چمن بار تعلق بود و بس

سرو را نازم که آزاد آمد و آزاد رفت

نه غم بیگانگان دارم نه فکر دوستان

تا به یادم آمدی عالم مرا از یاد رفت

تو به هر کوچه خرامان و من از رشک هلاک

که نبسته است کسی چشم تماشایی را

روح در قالب انسان ز پی معرفت است

کرده‌اند این تله در خاک که عنقا گیرند

منظور یقین دو حالت است از اشیا

هر لحظه وجود دگر و حکم بقا

تجدیدوجود ازعدم ذاتی ماست

وان حکم بقا رابطهٔ فعل خدا

شمع را ز آتش پروانه خبر نیست که هست

آتشِ شمع دگر، آتشِ پروانه دگر

مجنون به ره عشق ز سر کرده قدم رفت

دارم منِ دیوانه قدم بر قدمِ او

گر جانب مسجد گذرم ور طرف دیر

هر جا که روم میلِ دلم سویِ تو باشد

آخر بکند فلک شمار من و تو

باز اندازد به حشر کار من و تو

هم پیش من و پیش تو آرد آن روز

کردار من و تو کردگار من و تو

این عرصه که گفت خوش جهانی است

خاکش بر سر که خاکدانی است

عاقل به خدا اگر گزیند

گردی که فراز او دخانی است

در لاله نگر به چشم عبرت

[...]

از چهرهٔ عاشقانه‌ام زر بارد

وز چشم ترم همیشه آذر بارد

در آتش عق تو چنان سوخته‌ام

کز ابر سرشکِ من سمندر بارد

به دست خویش تبه می‌کنی تو صورت خویش

وگر نه ساخته‌اندت چنانکه می‌بایی

مخدّرات سماوی درو جمال نهند

اگر تو آینهٔ دل ز زنگ بزدایی

همه جهان را حاجت به سایهٔ تو بود

[...]

اگر ز خویش برآیی و در جهان نگری

اگرچه عرش مجید است مختصر یابی

چنان به عالم صورت دلت بر آشفته است

که گر به عالم معنی رسی صور یابی

طوافگاه تو برگرد عالمِ صورت

[...]

ز کار آخرت آن را خبر تواند بود

که زنده بر پل مرگش گذر تواند بود

به آرزو و هوس برنیاید این معنی

به سوزِ سینه و خون جگر تواند بود

به ترک خویش بگو تا به کوی یار رسی

[...]

چه داری ای دل از این منزل ستم برخیز

چو شیر مردان از زیرِ بار غم برخیز

گذشت روز جوانی هنوز در خوابی

شب دراز بخفتی سپیده دم برخیز

چنین نشسته بدینجات هم نبگذارند

[...]

جهان بگشتم و آفاق سر به سر دیدم

نه مردمم اگر از مردمی اثر دیدم

ز روزگار همین حالتم پسند آمد

که خوب و زشت و بد و نیک درگذر دیدم

برین صحیفهٔ مینا به خانهٔ خورشید

[...]

جای مقام نیست جهان دل درو مبند

خود را مسافری کن و این رهگذار گیر

بنگر که تا تو آمده‌ای چند کس برفت

آخر یکی ز رفتنشان اعتبار گیر

روزی سه چار اگر اجلت مهلتی دهد

[...]

شد دیده به عشق رهنمون دل من

تا کرد پر از غصّه درون دل من

زنهار که گر دلم نماند روزی

ازدیده طلب کنید خون دل من

ای آینهٔ ذات تو ذات همه کس

مرآت صفات تو صفاتِ همه کس

ضامن شدم ازبهر نجات همه کس

بر من بنویس سیئات همه کس

کرّوبیان چو نالهٔ من گوش می‌کنند

تسبیح ذکر خویش فراموش می‌کنند

کامل زبان ببند که خاصان بزم خاص

عرض مراد از لب خاموش می‌کنند