بکوش تا به سلامت به مأمنی برسی

که راه، سخت مخوف است و منزلت بس دور

ترا مسافت دور و دراز در پیش است

ز آستان عدم تا به پیشگاه نشور

تو درمیان گروهی غریب مهمانی

[...]

تا تویی در میانه خالی نیست

چهرهٔ وحدت از غبار شکی

گر حجاب خودی براندازی

عشق و معشوق و عاشق است یکی

به جستجوی نیابد کسی مراد ولیک

کسی مراد بیابد که جستجو دارد

به طاعت کوش اگر عشق بلانگیز می‌خواهی

متاعی جمع کن شاید که غارتگر شود پیدا

اهل دنیا را ز غفلت زنده دل پنداشتم

خفته آری مردگان را زنده می‌بیند به خواب

من‌مست‌وبدحال‌این‌چنین یارب چه خواهدگفتنم

گر پاکدامانی بدین آلوده دامان بگذرد

من رند بی سر و پا ز غم تو غم ندارم

ز غم تو آن چنانم که غم تو هم ندارم

جهان را بلندی و پستی تویی

ندانم چه‌ای هرچه هستی تویی

روز ندانم چگونه شب کند آن کس

کز تو امید شب وصال ندارد

گفتی ز درد من نگرستی و برحقی

فرق است از فشاندن خون تا گریستن

آتشین باد مرا بستر اگر بی یادت

می‌نهم هیچ شب از عشق تو سر بر بالین

گفتا بهای بوس من آمدهزار جان

این هم ز لطف اوست که چندین بها نکرد

از آن ز صحبت یاران کشیده دامانم

که صحبت دگری می‌کشد گریبانم

دردی کشان ز هم چو بپاشد وجود من

در گردن شما که ز خاکم سبو کنید

خوش آنکه مدعای من از وی شود روا

لیکن به شرط آنکه بودمدعای دوست

آنکه‌مست جانان نیست عارف ار بود عام است

هرکه نیستش ذوقی شعله‌گربود خام است

هرزه گردد اسکندر در میان تاریکی

آب زندگی باده است چشمهٔ خضر جام است

مطلب ما دیگرومقصودموسی دیگراست

عاشقان را با نظربازان نماند کارها

دو رکعت کز سرهردوجهان برخاستن باشد

به‌هرکس کو به شرع عشق بالغ گشت واجب شد

ما درس جزحدیث خموشی نخوانده‌ایم

در بزم ما اشاره کم از قیل و قال نیست

هست در کوی یار خانهٔ ما

لن ترانی بود ترانهٔ ما

بر صفحهٔ هستی چو قلم می‌گذریم

حرف غم خود کرده رقم می‌گذریم

زین بحرپرآشوب که بی پایان است

پیوسته چو موج از پی هم می‌گذریم