به طاعت کوش اگر عشق بلانگیز می‌خواهی

متاعی جمع کن شاید که غارتگر شود پیدا

اهل دنیا را ز غفلت زنده دل پنداشتم

خفته آری مردگان را زنده می‌بیند به خواب

من‌مست‌وبدحال‌این‌چنین یارب چه خواهدگفتنم

گر پاکدامانی بدین آلوده دامان بگذرد

من رند بی سر و پا ز غم تو غم ندارم

ز غم تو آن چنانم که غم تو هم ندارم

جهان را بلندی و پستی تویی

ندانم چه‌ای هرچه هستی تویی

روز ندانم چگونه شب کند آن کس

کز تو امید شب وصال ندارد

آتشین باد مرا بستر اگر بی یادت

می‌نهم هیچ شب از عشق تو سر بر بالین

گفتا بهای بوس من آمدهزار جان

این هم ز لطف اوست که چندین بها نکرد

گفتی ز درد من نگرستی و برحقی

فرق است از فشاندن خون تا گریستن

آنکه‌مست جانان نیست عارف ار بود عام است

هرکه نیستش ذوقی شعله‌گربود خام است

هرزه گردد اسکندر در میان تاریکی

آب زندگی باده است چشمهٔ خضر جام است

از آن ز صحبت یاران کشیده دامانم

که صحبت دگری می‌کشد گریبانم

خوش آنکه مدعای من از وی شود روا

لیکن به شرط آنکه بودمدعای دوست

دردی کشان ز هم چو بپاشد وجود من

در گردن شما که ز خاکم سبو کنید

ما درس جزحدیث خموشی نخوانده‌ایم

در بزم ما اشاره کم از قیل و قال نیست

مطلب ما دیگرومقصودموسی دیگراست

عاشقان را با نظربازان نماند کارها

دو رکعت کز سرهردوجهان برخاستن باشد

به‌هرکس کو به شرع عشق بالغ گشت واجب شد

هست در کوی یار خانهٔ ما

لن ترانی بود ترانهٔ ما

بر صفحهٔ هستی چو قلم می‌گذریم

حرف غم خود کرده رقم می‌گذریم

زین بحرپرآشوب که بی پایان است

پیوسته چو موج از پی هم می‌گذریم

گفته‌ای بیدار باید عاشق دیدار ما

پاس این حرف تو دارد دیدهٔ بیدار ما

هرکه بینی لبش ازدعوی منصورپر است

لیک رندی که کشد سرزنش دار کم است

روح در قالب انسان ز پی معرفت است

کرده‌اند این تله در خاک که عنقا گیرند