صوفی مباش منکر رندان می پرست

کاندر پیاله پرتوی از روی یار هست

رند و است جرعهٔ می از اسباب دنیوی

و آن هم بیفکند ز کف آنگه که گشت مست

شیخ است و صدهزار تعلق ز نیک وبد

[...]

ز هم نمی‌گسلد رشتهٔ نظارهٔ من

به عمر خود نکنم غیر یک نگاه ترا

چه منع می‌کنی از بینوایی که مراست

که پادشاه ندارد گدایی که مراست

از تقاضای وصالش خامشیم

این خموشی هم تقاضایی خوش است

اگر زاهدانند وگر عارفانند

همه مردِ مزدند مرد خدا کو

مرا لایق سوختن می‌شماری

اگر صادقی آتش و بوریا کو

خدایا از آن خوان که از بهر خاصان

[...]

مسلمانان به مستوری میازاریدمستان را

بترسید از قضایِ بدکه من هم پارسا بودم

عشقی که نه آلودهٔ هجران نه وصال است

گنجی است ندانم دل خرسندِ که دارد

زان درِ توفیق نگشایند بر رویت که تو

از همه کاری چو درمانی توکل می‌کنی

به شغل عاشقی غم‌های عالم رفت از یادم

چه می‌کردم اگر کاری چنین پیدا نمی‌کردم

غیرت نه همین لازم عشقست که لیلی

از رشک نخواهد که به مجنون نگرد کس

می‌راندم از ناز چو مرغی که به بازی

پایش بگشایند پریدن نگذارند

این کعبه و آن مسجد آدینه طلب کرد

ره سویِ تو آن برد که در سینه طلب کرد

مردیم و حرف یاری ما در جهان بماند

رفتیم در کنار و سخن در میان بماند

به ناامیدی از آن خوش دلم که چرخ نیافت

بهانه‌ای که توان از من انتقام کشید

به هرکس می‌رسد عاشق دل دیوانه می‌جوید

دلش را آشنا برده است و ازبیگانه می‌جوید

از ردّ و قبول دگرانش چه تفاوت

آن بنده که در چشم خریدار درآمد

آن شیخ که از خانه به بازار نمی‌رفت

مست است به حدی که رهِ خانه نداند

پرستاری ندارم بر سرِبالینِ بیماری

[...]

نظر به جانب او بی نظر توان کردن

حجاب چهرهٔ عشّاق عین بینایی است

ببین و هیچ مبین و بدان و هیچ مدان

که خاکپایِ ادب کیمیای دانایی است

اگرچه طاعت این شیخکان سالوس است

که جوش و ولوله در جان انس و جان انداخت

ولی به کعبه که گر جبرئیل طاعت شان

به منجنیق تواند بر آسمان انداخت

گر دهدت روزگار دست و زبان زینهار

دست درازی مجو چیره زبانی مکن

با همه عالم به لاف با همه کس از گزاف

هرچه ندانی مگوی هر چه توانی مکن

در عشق بسی سؤال باشد

کو را نبود جواب هرگز

گیتی که اولش عدم و آخرش فناست

در حق وی گمان ثبات و بقا خطاست

مگشای لب به خنده که تو خفته‌ای از آنک

در خواب خنده موجب دلتنگی وبکاست

مشکل تر آن که گر به مثل دور روزگار

[...]