عشقی که نه آلودهٔ هجران نه وصال است

گنجی است ندانم دل خرسندِ که دارد

اگر زاهدانند وگر عارفانند

همه مردِ مزدند مرد خدا کو

مرا لایق سوختن می‌شماری

اگر صادقی آتش و بوریا کو

خدایا از آن خوان که از بهر خاصان

[...]

از تقاضای وصالش خامشیم

این خموشی هم تقاضایی خوش است

به شغل عاشقی غم‌های عالم رفت از یادم

چه می‌کردم اگر کاری چنین پیدا نمی‌کردم

به ناامیدی از آن خوش دلم که چرخ نیافت

بهانه‌ای که توان از من انتقام کشید

نظر به جانب او بی نظر توان کردن

حجاب چهرهٔ عشّاق عین بینایی است

ببین و هیچ مبین و بدان و هیچ مدان

که خاکپایِ ادب کیمیای دانایی است

به هرکس می‌رسد عاشق دل دیوانه می‌جوید

دلش را آشنا برده است و ازبیگانه می‌جوید

غیرت نه همین لازم عشقست که لیلی

از رشک نخواهد که به مجنون نگرد کس

مردیم و حرف یاری ما در جهان بماند

رفتیم در کنار و سخن در میان بماند

زان درِ توفیق نگشایند بر رویت که تو

از همه کاری چو درمانی توکل می‌کنی

این کعبه و آن مسجد آدینه طلب کرد

ره سویِ تو آن برد که در سینه طلب کرد

می‌راندم از ناز چو مرغی که به بازی

پایش بگشایند پریدن نگذارند

از ردّ و قبول دگرانش چه تفاوت

آن بنده که در چشم خریدار درآمد

آن شیخ که از خانه به بازار نمی‌رفت

مست است به حدی که رهِ خانه نداند

پرستاری ندارم بر سرِبالینِ بیماری

[...]

اگرچه طاعت این شیخکان سالوس است

که جوش و ولوله در جان انس و جان انداخت

ولی به کعبه که گر جبرئیل طاعت شان

به منجنیق تواند بر آسمان انداخت

گر دهدت روزگار دست و زبان زینهار

دست درازی مجو چیره زبانی مکن

با همه عالم به لاف با همه کس از گزاف

هرچه ندانی مگوی هر چه توانی مکن

در عشق بسی سؤال باشد

کو را نبود جواب هرگز

بکوش تا به سلامت به مأمنی برسی

که راه، سخت مخوف است و منزلت بس دور

ترا مسافت دور و دراز در پیش است

ز آستان عدم تا به پیشگاه نشور

تو درمیان گروهی غریب مهمانی

[...]

گیتی که اولش عدم و آخرش فناست

در حق وی گمان ثبات و بقا خطاست

مگشای لب به خنده که تو خفته‌ای از آنک

در خواب خنده موجب دلتنگی وبکاست

مشکل تر آن که گر به مثل دور روزگار

[...]

تا تویی در میانه خالی نیست

چهرهٔ وحدت از غبار شکی

گر حجاب خودی براندازی

عشق و معشوق و عاشق است یکی

به جستجوی نیابد کسی مراد ولیک

کسی مراد بیابد که جستجو دارد