ساقیا جام می ام ده که نگارندهٔ غیب

نیست معلوم که در پردهٔ اسرار چه کرد

آنکه بر نقش زد این دایرهٔ مینایی

کس ندانست که در گردشِ پرگار چه کرد

بگشای تربتم را بعد ازوفات و بنگر

کز آتشِ درونم دود از کفن درآید

عاقلان نقطهٔ پرگار وجودند ولی

عشق داند که درین دایره سرگردانند

لاف عشق و گله از یار، زهی لافِ دروغ

عشقبازانِ چنین مستحق هجرانند

گر شوند آگه از اندیشهٔ ما مغبچگان

[...]

شب تیره چون سرآرم ره پیچ پیچ زلفت

مگر آنکه شمعِ رویت به رَهَم چراغ دارد

به خط و خال گدایان مده خزانهٔ دل

به دست شاه وشی ده که محترم دارد

ز سرّ غیب کس آگاه نیست قصه مخوان

کدام محرمِ دل ره درین حرم دارد

نه هر درختِ تحمل کند جفایِ خزان

[...]

نیکنامی خواهی ای دل با بدان صحبت مدار

خودپسندی جانِ من برهانِ نادانی بود

زیر بارند درختان که تعلق دارند

ای خوشا سرو که از بارِ غم آزاد آمد

عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت

فتنه انگیز جهان نرگس جادوی تو بود

منِ سرگشته هم از اهل سلامت بودم

دام راهم شکنِ طرّهٔ گیسویِ تو بود

شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

بندهٔ طلعت آن باش که آنی دارد

در رهِ عشق نشد کس به یقین محرمِ راز

هر کسی بر حسبِ فهم گمانی دارد

با خرابات نشینان ز کرامات ملاف

[...]

رهروِ منزل عشقیم وز سرحدِّ عدم

تا به اقلیم وجود این همه راه آمده‌ایم

با چنین گنج که شد خازن او روحِ امین

به گدایی به درِ خانهٔ شاه آمده‌‌ایم

سبزهٔ خطّ تو دیدیم ز بستانِ بهشت

[...]

این تقوایم بس است که چون واعطان شهر

ناز و کرشمه بر سر منبر نمی‌کنم

مدد از خاطرِ رندان طلب ای دل ورنه

کار صعب است مبادا که خطایی بکنیم

سایهٔ طایر کم حوصله کاری نکند

طلب از سایهٔ میمون همایی بکنیم

گرچه گرد آلود فقرم شرم باد از همتم

گر به آب چشمهٔ خورشید دامن تر کنم

من آدم بهشتی‌ام اما در این قفس

حالی اسیر عشقِ جوانانِ مهوشم

بخت ار مدد کند که کشم رخت ازین دیار

گیسویِ حور گرد فشاند ز مفرشم

ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست

هر چه آغاز ندارد نپذیرد انجام

زلفِ دلدار چو زنار همی فرماید

برو ای شیخ که شد بر تنِ ما خرقه حرام

همتم بدرقهٔ راه کن ای طایرِ قدس

که دراز است رهِ مقصد و من نوسفرم

مژدهٔ وصل تو کو کز سر جان برخیزم

طایرِ قدسم و از دام جهان برخیزم

به ولایِ تو که گر بندهٔ خویشم خوانی

از سرِ خواجگی کون ومکان برخیزم

یارب از ابر هدایت برسان بارانی

[...]

بر ما بسی کمان ملامت کشیده‌اند

تا کار خود ز ابروی جانان گشاده‌ایم

شاه ترکان چو پسندید و به چاهم انداخت

دست گیر ار نشود لطف تهمتن چه کنم

مددی گر به چراغی نکند آتش طور

چارهٔ تیره شب وادیِ ایمن چه کنم

چون صوفیان به حالت وجدند و مقتدا

ما نیز هم به شعبده دستی برآوریم

از جرعهٔ تو خاک و زمین دُرّ و لعل یافت

بیچاره ما که پیش تو از خاک کمتریم