برو این دام بر مرغ دگر نه

که عنقا را بلند است آشیانه

ندیم و مطرب و ساقی همه اوست

خیال آب و گل در ره بهانه

وجود ما معمایی است حافظ

[...]

ما خاک راه را به نظر کیمیا کنیم

هر درد را به گوشهٔ چشمی دوا کنیم

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

آیا بود که گوشهٔ چشمی به ماکنند

به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید

که سالک بی خبر نبود ز راه و رسم منزل ها

شبی تاریک و بیم موج، گردابی چنین هایل

کجا دانند حال ما سبکباران ساحل ها

هر گلِ نو ز گلرخی یاد همی دهد ولی

گوشِ سخن شنو کجا دیدهٔ اعتبار کو

آسمان گو مفروش این عظمت کاندر عشق

خرمن مه به جوی خوشهٔ پروین به دو جو

گر روی پاک و مجرد چو مسیحا به فلک

از فروغ تو به خورشید رسد صد پرتو

بهشت اگرچه نه جای گناه کاران نیست

بیار باده که مستظهرم به رحمت او

بر آستانهٔ میخانه گر سری بینی

مزن به پای که معلوم نیست نیت او

مکن به چشم حقارت نگاه بر منِ مست

[...]

دلق گدای عشق را گنج بود در آستین

زود به سلطنت رسد هرکه بود گدایِ تو

پیرِ پیمانه کش من که روانش خوش باد

گفت پرهیز کن از صحبت پیمان شکنان

کمتر از ذره نه‌ای پست مشو مهر بورز

تا به سرچشمهٔ خورشید رسی چرخ زنان

به زیر دلق ملمع کمندها دارند

دراز دستیِ این کوته آستینان بین

به خرمن دو جهان سر فرو نمی‌آرند

دماغ کبر گدایان و خوشه چینان بین

فرصت شمار صحبت کز این دو روزه منزل

چون بگذریم دیگر نتوان به هم رسیدن

خوشتر از فکر می و جام چه خواهد بودن

تا ببینم که سرانجام چه خواهد بودن

چندانکه گفتیم غم با طبیبان

درمان نکردند مسکین غریبان

عاشق که شد یار به حالش نظر نکرد

ای خواجه درد نیست وگر نه طبیب هست

در عشق خانقاه و خرابات فرق نیست

هر جا که هست پرتوِ روی حبیب هست

یارب این کعبهٔ مقصود تماشاگه کیست

که مغیلان طریقش گل و نسرین منست

دیدن روی ترا دیدهٔ جان بین باید

این کجا مرتبهٔ چشم جهان بین من است

من آن نی‌ام که دهم نقدِ دل به هر شوخی

در خزانه به مهر تو و نشانهٔ تست

آنچه زر می‌شود از پرتو آن قلب سیاه

کیمیاییست که در صحبتِ درویشان است

تو و طوبی و ما و قامت یار

فکر هر کس به قدر همت اوست

گر من آلوده دامنم چه زیان

همه عالم گواهِ عصمت اوست

نه من ز بی عملی در جهان ملولم و بس

ملامت علماء هم ز علم بی عملی است

اگر به زلفِ سیاهِ تو دست ما نرسد

گناه بخت پریشان و دست کوته ماست