هیچکسی به خویشتن ره نبرد به سوی او

بلکه به پایِ او رود هرکه رود به کوی او

تا که ازو نبد طلب طالب او کسی نشد

این همه جستجوی ما هست ز جست و جوی او

گه از رویِ تو مجموعم گه از زلفت پریشانم

ازین در ظلمتِ کفرم، وزان در نورِ ایمانم

تو یقینی و جهان جمله گمان من به یقین

مدتی شد که یقین را به گمان می‌بینم

بسیار ز احوال و مقامات ملافید

با ما که ز احوال و مقامات گذشتیم

با ما سخن از کشف و کرامات مگویید

چون ما زسرِ کشف و کرامات گذشتیم

دیدیم که این‌ها همگی خواب و خیال است

[...]

دو عالم چیست نقش صورت دوست

چه جای نقشِ صورت بلکه خود اوست

گرچه برخیزد ز آب بحر موجِ بی شمار

کثرت اندر موج باشدلیک آبی بیش نیست

ای از دو جهان نهان، عیان کیست

ای عین عیان پس این نهان کیست

گفتی که همیشه من خموشم

گویا شده پس به هر زبان کیست

گفتی که نهانم از دو عالم

[...]

نخست دیده طلب کن پس آنگهی دیدار

از آنکه یار کند جلوه بر أولوالابصار

چون تواند دم ز آزادی زدن آنکس که یار

هر زمانش می‌کشد در بند گیسوی دگر

من به یک رو چون شوم قانع که حسنِ روی او

می‌نماید هردم از هر رو مرا روی دگر

به پیش دیدهٔ ما عین و غین هر دو یکیست

چنین نظر کند آن کس که با یقین باشد

منم چون محو در ذاتش صفاتش را کجا یابم

صفاتش را کسی یابد که نبودمحو در ذاتش

مرا از روی هر دلبر تجلی می‌کند رویش

نه از یک سوی می‌بینم که می‌بینم زهرسویش

آئینه‌ای بساخت ز مجموعِ کاینات

در وی بدید عکس جمال و جلالِ خویش

بیرون دوید یار ز خلوتگهِ شهود

خود را به شکل جملهٔ جهان خودبه خود نمود

با آنکه شد غنی همه عالم ز گنجِ او

یک جُو ازو نکاست نه در وی جُوِی فزود

چشم حق بین بجز از حق نتواند دیدن

باطل اندر نظر مردم باطل بین است

هر آنکه طالب آن حضرتست مطلوبست

محب دوست به تحقیق عین محبوب است

اگر زمان نبوت گذشت و دور رسل

ولی ظهورِ ولایت در این زمانهٔ ماست

اگر ز روی براندازد او نقابِ صفات

دو کون سوخته گردد ز تابِ پرتوِ ذات

گر ترا دیدار او باید برآ بر طورِ دل

حاجت رفتن چو موسی سویِ کوه طور نیست

هرکه را دشمن همی پنداشتم

آخرالامرش بدیدم بود دوست

آن گوهر پاکیزه و آن دُرِّ یگانه

چون جوش برآورد زمین گشت و سمال شد