دل از دنیا به کلی بسته دارید

سراندر راه حق پیوسته دارید

دلی را کو نشد دیوانهٔ عشق

به زنجیر شریعت بسته دارید

چو در میدان وحدت کرد جولان

[...]

کی بود کز دست نفس شوم سرکش وارهم

وز هوایِ این جهان تنگِ ناخوش وارهم

جامِ می از دست ساقیِ اجل گیرم چوقطب

درکشم آزاده‌وار از هر کشاکش وارهم

فرمان خرد بر دل هشیار نویسند

حکمی نبود بر سر دیوانه قلم را

شده از ساقیِ لطف تو جهانی سیراب

همچنان بحر کرم موج زنان مالامال

ما خانه خراب کردگان را

در دل غمِ خانمان نگنجد

یا دوست گزین کمال یا جان

یک خانه دو میهمان نگنجد

دوست داران بجز از دوست نخواهند زدوست

که نباشد به از او آنچه ازو می‌طلبند

هرگل که ز خاک من بروید

عاشق شود ار کسی ببوید

به فرشتگانِ رحمت برم این شکایت از تو

که مرا حبیب کشت و به مزار من نیاید

اندیشه ز سر نیست که شد در سرِکارش

اندیشه از آن است که با ماش سری نیست

نیست او را دهن اما سخنی ساخته‌اند

سخنی ساخته شیرین‌ترازین نتوان ساخت

این تکلف‌های من در شعر من

کَلِّمِینْی یا حُمَیرایِ من است

گفتی کمال چون رست از تیره روزگاری

سر برزد آفتابی از مطلعِ عنایت

منع کمال از عاشقی جان برادر تا به کی

پندِ پدر مانع نشد رسوای مادرزاد را

تا خلوتِ جان خالی از اغیار نیابی

بام و درِ این خانه پر از یار نیابی

آنجا که شد او یافته خود را نتوان یافت

غم نیست چو سر یابی و دستار نیابی

خرقه‌های صوفیان در دورِ چشمِ مستِ تو

سالها باید که از رهنِ شراب آید برون

با همه تقوی و زهد ار بشنود نامت کمال

از درون خانقه مست و خراب آید برون

من نه به اختیار خود می‌روم از قفایِ او

کان دو کمند عنبرین می‌کشدم کشان کشان

برآ از ظلمت تن تا که نور جان شود پیدا

زجان بگذر دلاچون من که تاجانان شودپیدا

ای که پا می‌نهی به راه طلب

گر ز بد بگذری نکو گردی

مرکبِ سعی خویش را می‌ران

تا به جایی که جمله او گردی

خواه زاهد، خواه رِند باده نوش

با همه کس بر سر انصاف باش

روح بحریست که عالم همه غرقند در او

بس عجب دانم اگر جسمِ کف دریا نیست

ظاهر وباطنِ ذرات جهان اوست همه

نیست اشیا اگر او عین همه اشیانیست