بار دگر پیر ما خرقه بزنار داد

زهد نود ساله را بردو بکفار داد

پیش بتی سجده کرد دین مجازی گذاشت

مصحف و سجاده را رفت و بخمار داد

در نقطه اگر سر سخن می‌بینی

از حرف مقدس آنچه خواهی میگو

گر تخم برنگ تخم اول باشد

بس نامۀ عشق ما مطول باشد

جنگ سلطانیست اینجا تیرباران چشم دار

کان عروسی‌ها بود کانجا شکر باران شود

از عتاب سایه همچون دوست در نتوان رمید

جان بباید دادن و چون سایه بیجان آمدن

در دام نیاید ای پسر مه

رو عشق مده که بیکرانست

در عشق دلا بسی نشیب است و فراز

کاهو بره شیر گردد و تیهو باز

با تو دل مسجدست و بی تو کنشت

بی تو دل دوزخست و با تو بهشت

گر بحر پر آتش است از شوق تو من

خواهم که وجود خود در آن اندازم

خون جگرم ز راه دیده

ای دوست ببین که چون روان شد

کین آتش عشق بی محابا

در جان شکسته‌ام عیان شد

بنده جائی رسد که محو شود

بعد از آن کار جز خدائی نیست

او از مرتبه خویش نگردد لیکن

عاشق بود و عشق در او صف بود

اَلا فأسقنی خَمراً وَقُلْ لی هِیَ الْخَمْرُ

وَلاتَسقنی سِرّاً اذا اَمْکَنَ الْجَهْرُ

چون خانه زغیر خویشتن خالی دید

در صفۀ دل درآمد و خوش بنشست

تُدْعی غُلامی ظاهِراً

وَاَکونُ فی سِریّ غُلامُکَ

زان فتنه شدم بدوزخ انور تو

کاندر دو جهان نیست کسی در خور تو

لطفی بکن از راه وجودم بردار

تا زحمت تو ز راه من کم گردد

یک چیز ای برادر گر عشق رهبر آید

محبوب جان عاشق چون خیر محض باشد

در آینۀ عشق همی دار نظر

تا بو که درو عکس جمالش بینی

حیرت اندر حیرت است و بستگی در بستگی

گه یقین گردد گمان و گه گمان گردد یقین