طاعت ناقص من موجب کفران نشود

راضیم گر مدد علت عصیان نشود

بر خیز تا بجوییم از هر دری مرادی

کز در به روی بستن کاری نمی‌گشاید

عالمی از سر زلف تو پریشان و هنوز

از سرِ زلف تو بویی به مشامی نرسد

غم این تودهٔ خاک از دل مستان مطلب

کاین غباریست که بر خاطر هشیارانست

به غارت رفت یاخون گشت یامحو تماشا شد

خداداند چه پیش آمد دل دیوانهٔ ما را

من آن روز بودم که اسما نبود

نشان ازوجود مسما نبود

نظر کردم از منظرِ شاهدان

بجز زلف و رویش هویدا نبود

آستین بر می فشاندم در سماع

دست یار آمد به دستم یللی

من قمری اعلایم از قاف بپریده

دوری به سوی نخجیر در دهر نگردیده

از خویش برون رفتم با خویش درون گشتم

بیرون و درون خویش جز خویش نگنجیده

باشاخه‌ها اخضر شدم با لاله‌ها احمر شدم

با باغبانان در چمن من سال‌ها گل چیده‌ام

با باد دوران کرده‌ام، در دهر سیران کرده‌ام

با ابر باران گشته‌ام در کوه‌ها باریده‌ام

گفتم بشمارم خم زلفینک جادوش

یک پیچ بپیچید و غلط کرد شمارم

هفت شهر عشق را عطار گشت

ما همان اندر خم یک کوچه‌ایم

مرا از شاعری خود عار ناید

که در صد قرن چون عطار ناید

گر سخن بر وفق علم هر سخنور گویمی

شک نباشد گر سخن با خلق کمتر گویمی

کو کسی کز وهم پای عقل برتر می‌نهد

تا سخن با او بسی از عرش برتر گویمی

کو کسی کو در میان زندگی یکره بمرد

[...]

ای روی در کشیده به بازار آمده

خلقی بدین طلسم گرفتار آمده

غیر تو هرچه هست سراب و نمایش است

کآنجا نه اندک است و نه بسیار آمده

آنجا حلول کفر بود اتحاد هم

[...]

گرچه بسیاری رسن بازی فکرت کرده‌ام

بیش ازین چیزی نمی‌دانم که سر در چنبرم

گر بگویم آنچه از اندیشه در جان من است

یا چو من حیران بمانی یا نداری باورم

چشم بگشا که جلوهٔ دیدار

متجلی است از در و دیوار

نحن اقرب الیه آمده است

دور افتاده‌ای تو از پندار

احد است و اگر تو بشماری

[...]

اندر نهاد بوالعجبت هفت دوزخ است

از راه پنج حس تو فروبند هفت در

پس بر صراط شرع روان کرده گوش دار

زیرا که هست زیر صراط آتشِ سقر

گر مرد راه بین شده‌ای عیب کس مبین

[...]

چون هیچ جای نیست که اونیست جمله اوست

چون جمله اوست کیستی آخر تو بینوا

تو نیستی و بستهٔ پندار هستی‌ای

پندار هستی تو، تو را کرده مبتلا

برگذر ای دل غافل که جهان درگذر است

خود همه کارجهان رنج دل و دردسر است

خاکساری که به خواری به جهان ننگرد او

بر سرش خاک که از خاک بسی خوارتر است

جملهٔ زیر زمین گر به حقیقت نگری

[...]

وقت‌کوچ‌است الرحیل ای دل ازین جای خراب

تا ز حضرت سوی جانت ارجعی آید خطاب

گر چنان گردی جدا از خود که باید شد جدا

ذرّه‌ای گردد به پیش نور جانت آفتاب

تو چنان دانی که هستی با بزرگان هم عنان

[...]