از حالم اگر عالمیان بیخبرند

از عالمم آن بس که حالم دانی

پر کن قدح باده و جانم بستان

مستم کن و از هر دو جهانم بستان

در هشیاری غمست و سودست و زیان

از دست غم و سود و زیانم بستان

با کفر و باسلام بدن ناچار است

[...]

هر زمانم جان و دل نزدیک دلبر می‌شود

و از جمال حسن رویش هر دو کافر می‌شود

پس میان جان و دلبر قالبم زحمت شده است

بی تن و قالب مرادم خود میسر می‌شود

این جور نگر که با من مسکین کرد

خود خواند و خودم براند و دردم زین کرد

گر دوست، مرا بلا فرستد شاید

کاین دوست خود از بهر بلا می‌‬باید

هجران تو خوشتر از وصال دیگران

منکر شدنت به از رضای دیگران

در مکر سر زلف تو بیچاره شدیم

در قهر دو چشم شوخت آواره شدیم

از ناپاکی به طبع خون‌خواره شدیم

ما نیز کنون به طبع غمخواره شدیم

صوفیان در دمی دو عید کنند

عنکبوتان مگس قدید کنند

ما که از دست روح قوت خوریم

کی نمک سودهٔ عنکبوت خوریم‌؟

عشق پوشیده است و هرگز کس ندیدستش عیان

لاف‌های بیهده تا کی زنند این عاشقان

هر کسی در قدر خود لافی و وصفی می‌زنند

عشق او پاک‌ست و صافی از چنین و از چنان

روشن‌تر از آفتاب باید رایی

تا بشناسد مزاج هر سودایی

آن بت شاهد که عشقش در میان جان ماست

هجراو در دست و وصلش مرهم و درمان ماست

روی او دینست و قبله، زلف او کفرست و شرک

پس‬خوداوبی‬هیچ شک هم کفر وهم‬ایمان ماست

دل مرکب حق است که درین زندانست

در عالم خاک مدتی مهمانست

دل مرغ حقیقت است در عالم حق

نی خود بازست که زینت سلطانست

دل زنده بجان و جان بود زنده بحق

[...]

از وصف تو ای دوست خرد گم ره شد

مانندۀ تو تویی سخن کوته شد

گر زاهد را جمال آن روی رسد

ما را بسر کوی یکی هوی رسد

ای دریغا کین شریعت ملت رعنایی است

ملت ما کافری و ملت ترسایی است

کفر و ایمان زلف و روی آن بت یغمایی است

کفر و ایمان هر دو اندر راه ما یکتایی است

ای خدا آیینۀ روی جمالت این دل است

جان ما برگ گل‌ست و عشق تو چون بلبل است

در جمال نور تو خود را ببینم بی‌وجود

بس درین عالم مراد هر یکی خود حاصل است

در ازل موجود بودم سایه مر نور ترا

[...]

صابَرَ الصَّبْرَ فَاستَغاثَ بِهِ الصَّبْرُ

فَصاحَ الْمُحِبُّ یا صَبْرُ صَبْراً

چون قبله بجز جمال محبوب نبود

عشق آمد و محو کرد هر قبله که بود

ظاهر شده است اینجا معدن جود و کرم

قبلۀ ما روی دوست قبلۀ هر کس حرم

کعبه و بتخانه حجابند و بس

روی دلم سوی رخ یار کو

قبله بدل گشت درین ره مرا

خیز بگو قبلۀ کفار کو