دو قرص نان، اگر از گندم است یا از جو

دوتای جامه، گراز کهنه است یا از نو

چهار گوشه دیوار خود به خاطر جمع

که کس نگوید از اینجای خیز و آنجا رو

هزار بار نکوتر به نزد دانایان

[...]

آنچه دیدی برقرار خود نماند

و آنچه بینی هم نماند برقرار

تیر را مشکن که این تیر شهی است

نیست پرتاب او ز شستت آگهی است

بوسه ده بر تیر و پیش شاه بر

تیر خون آلود از خون تو تر

مگو جاهی از سلطنت بیش نیست

که ایمن تر از ملک درویش نیست

گدا را چو حاصل شود نان شام

چنان خوش بخسبد که سلطان شام

ملک دنیا تن پرستان را حلال

ما غلام ملک عشق بی زوال

احمقان سرور شدستند و ز بیم

عاقلان سرها کشیده بر گلیم

ز حادثات جهانم همین پسند آمد

که خوب و زشت و بد و نیک در گذر دیدم

خیاط روزگار بر اندام هیچ کس

پیراهنی ندوخت کآخر قبا نکرد

از این رباط دو در چون ضرروت است رحیل

رواق طاق معیشت چه سربلند و چه پست

هر که را خوابگه آخر به دو مشتی خاک است

گو چه حاجت که بر افلاک کشی ایوان را

برو از خانه گردون به در و نان مطلب

کاین سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را

بخسبند خوش روستائی و جفت

ندانی که سلطان در ایوان نخفت

گدا را کند یکدرم سیم، سیر

فریدون به ملک عجم نیم سیر

کسی را که بر تخت زر جای اوست

از آهن یکی کنده بر پای اوست

یک سلامی نشنوی ای مرد دین

که نگیرد آخرت آن آستین

بی طمع نشنیده ام از خاص و عام

من سلامی ای برادر و السلام

به نزد من آن کس نکو خواه توست

که گوید فلان چاه در راه توست

چه خوش گفت آن مرد دارو فروش

شفا بایدت داروی تلخ نوش

کلید در دوزخ است آن نماز

که در چشم مردم گذاری دراز

اگر جز به حق می رود جاده ات

در آتش فشانند سجاده ات

مرغ پر نارسته چون پران شود

لقمه هر گربه دران شود

گدای کوی تو از هشت خلد مستغنی است

اسیر قید تو از هر دو عالم آزاد است

دزد می آید نهان در مسکنم

گویدم که پاسبانی می کنم

آن را روا بود که زند لاف مهر دوست

کز دل به در کند همه مهری و کینه ای

طاعت آن نیست که بر خاک نهی پیشانی

صدق پیش آر که اخلاص به پیشانی نیست

قلب روی اندوده نستانند در بازار حشر

خالصی باید که از آتش برون آید سلیم

محیطش پر کدورت مرکزش دور

هوایش پر عفونت چشمه اش شور