در عشق، حدیث آدم و حوا نیست

ای هر که ز آدمست او از ما نیست

ما را گویند: کین سخن زیبا نیست

خورشید نامحرمست کس بینا نیست

آن بت که مرا داد بهجران مالش

دل گم کردم میان خد و خالش

پرسند رفیقان من از حال دلم

آن دل که مرا نیست چه دانم حالش

کارم اندر عشق مشکل می‬شود

خان و مانم در سر دل می‬شود

هر زمان گویم که بگریزم ز عشق

عشق پیش از من بمنزل می‬شود

آن را که حیوتش آن دل و دلبر نیست

و آن خال و خد و آن لب چون شکر نیست

جان ودل را چو ارو و زلف ببرد

در هر دو جهان مشرک و هم کافر نیست

از کفر بکفر رفتنت باور نیست

[...]

چون آبو گل مرا مصور کردند

جانم عرض و عشق تو جوهر کردند

تقدیر و قضا قلم چو می‬تر کردند

عشق تو و جان ما برابر کردند

ای عشق دریغا که بیان از تو مُحالست

حظ تو ز خود باشد و حظ از تومُحالست

انس تو بابرو و بآن زلف سیاهت

قوت تو ز خدست و حیوة تو ز خالست

اسم تو شریعت است و عین تو گناهست

[...]

غمگین باشم چو روی تو کم بینم

چون بینم روی تو بغم بنشینم

کس نیست بدینسان که من مسکینم

کز دیدن و نادیدن تو غمگینم

گویی دو زلف یارم در سر چه ناز دارد؟

کز دلبری و کشی کاری دراز دارد

با گل حدیث گوید با لاله پای کوبد

بر مه زره نگارد با زهره ساز دارد

دین ماروی و جمال و طلعت شاهانه است

کفر ما آن زلف تار و ابروی ترکانه است

از جمال خد و خالش عقل ما دیوانه است

و از شراب عشق او هر دو جهان میخانه است

روح ما خود آن بتست و قلب ما بتخانه است

[...]

شهر و وطن جان ز جهان بیرونست

وز هرچه مثل زنی از آن بیرونست

این راز نهفته از نهان بیرونست

یعنی که خدا از دو جهان بیرونست

جانها ز حق است و حق ز جان بیرونست

[...]

ای دریغا روح قدسی کز همه پوشیده است

پس که دیده‌ست روی او و نام او که شنیده است؟

هرکه بیند در زمان از حسن او کافر شود

ای دریغا کاین شریعت گفتِ ما ببریده است

کون و کان بر هم زن و از خود برون شو تا رسی

[...]

حق بجان اندر نهان و جان بدل اندر نهان

ای نهان اندر نهان اندر نهان اندر نهان

این چنین رمزی عیان کو با نشانست و بیان

ای جهان اندر جهان اندر جهان اندر جهان

ای دریغا جان قدسی در درون دو جهان

کس ندیدستش عیان و کس ندادستش نشان

گر کسی گوید که دیدم در مکان و لامکان

بر درخت غیرتش آویخته شد پیش از آن

مقصود همه کون، وجود رویت

وین خلق به جملگی طفیل کویت

ایمان موحدان ز حسن رویت

کفر همه کافران ز زلف و مویت

همه رنج من از بلغاریان‌ست

که مادامم همی باید کشیدن

گنه بلغاریان را نیز هم نیست

بگویم گر تو بتوانی شنیدن

خدایا این بلا و فتنه از توست

[...]

هر زمانم جان و دل نزدیک دلبر می‌شود

و از جمال حسن رویش هر دو کافر می‌شود

پس میان جان و دلبر قالبم زحمت شده است

بی تن و قالب مرادم خود میسر می‌شود

این جور نگر که با من مسکین کرد

خود خواند و خودم براند و دردم زین کرد

گر دوست، مرا بلا فرستد شاید

کاین دوست خود از بهر بلا می‌‬باید

گفتم که کرایی تو بدین زیبایی

ای خالق ما که سرور و مولایی

گفتا که چنین سخن تو می‌فرمایی

من خود خود را که خود منم یکتایی

عاشق نبود هر آنکه باشد رایی

[...]

از حالم اگر عالمیان بیخبرند

از عالمم آن بس که حالم دانی