با نگار قفل گر گفتم دکان خود نمای

در جوابم گفت قفل من بود مشکل گشای

شوخ خس کش را سخن چندان که گفتم کس نشد

در جوابش هر چه بود انداختم پی خس نشد

مشکاب امرد من لب تشنه را بی تاب کرد

در درون خانه تا بردم دلم را آب کرد

مرده شوی امرد که یاد از آب حیوان می دهد

زنده را جان می ستاند مرده را جان می دهد

مرده شوی امرد که جان بخشد تن افسرده را

زنده گرداند چو گیرد دست نبض مرده را

یک دم آن شوخ مصور چهره با من وا نکرد

تا نبردم خانه خود صورتی پیدا نکرد

دلبر شاطر دمی بر مدعای من نشد

رفت و آمد تا نکردم آشنای من نشد

دلبر حافظ من غمدیده را دلشاد کرد

خانه بردم دست را بر رو زد و فریاد کرد

از نوای آن مه حافظ سخن سر ساختم

خانه خود بردم و آهنگ دیگر ساختم

تا لچک دوزی شده زنجیر مو را دلپسند

شد سر پست لچک دوزان ز سودایش بلند

دلبر روغنگر امشب گشت با من همنشین

شکرلله گشتم آخر که خدای روغنین

دلبر روغن فروشم می کشد روغن ز آب

هر کجا سر می نهد کنجاره می بیند به خواب

شوخ جگر کباب پزم هست آفتاب

در خانه تا برم جگرم می کند کباب

شوخ حلیم ساز که پیوند اوست سست

کار من شکسته ازو می شود درست

شوخ خمیرگیر که نرم است چون پنیر

دایم به زور مشت کند خواب چون خمیر

با مه آهنگر از سندان و دم گفتم سخن

گفت اگر از اهل پتکی پیش آی و دم مزن

راه آهنگر سپر کردم به مژگان رفت و روب

خانه من رفت و گفتا آهن سردی مکوب

رفتم امشب بر دکان شوخ آهنگر ز غم

زد به روی آتش خود مشت آب و دم مزن

شوخ کرنایی که باشد تیز چشم و جنگجو

عاشقان را می گریزاند به آواز گلو

شوخ کرنایی مرا با خویش آخر یار شد

خانه من آمد و خود را به عالم کار شد