سنگ زن امرد ز دستم خورد چندین زخم ها

خانه من آمد و گفتا بده مرهم بها

سنگ زن امرد ز جنگ سنگ دایم دم زند

عاشقان را بیند از دور و به سنگ کم زند

دلبر شب باز با من دوش صورتها نمود

همره خود خانه آوردم به هر صورت که بود

گفتمش با مارباز امرد که با من یار شو

ز هر چشمی کرد و گفتا در ره خود راست رو

بدن آن نگار کاغذ گر

کاغذ مهر کرده را ماند

دلبر حکاک من با چرخ دارد جنگ را

می کند سوراخ با الماس مژگان سنگ را

شوخ گلخن تاب من دارد جمال آتشین

عاشقان را صحبت او کرده خاکستر نشین

کاسه باز امرد چنین کرده به شهر آئین خود

رفته گرداند به هر جا کاسه چوبین خود

تسمه باز امرد که پشت تسمه را رو می کند

در شکافش هر که قلب انداخت یرغو می کند

با مشکباز امردی شب تا سحر گفتم خواص

گر روی بر آسمان از من نخواهی شد خلاص

جغراتفروش آنکه بود داغ خریدار

چون خمره جغرات کند خواب به بازار

دلبر رنگین فروشم شهر آئین می کند

دامن خود را ز خون خلق رنگین می کند

آن قماری امرد من باخت نقشی بر مراد

عاشقان را خانه خود برد و خود را بای داد

شوخ ریش آرا فروشم باشد از دی دل به درد

کفچه زد چندان که تخم عاشقان را هیچ کرد

دلبر کرباس جلابم به هر کس می تند

چون نمایم خویش را از دور گزگز می کند

گفتمش با شوخ کوکناری رخم از توست زرد

دامن خود برکفم داد و سخن را صاف کرد

کاردگر امرد شبی بر آتش من آب زد

سینه تفسیده ام را دید و چرخ و تاب زد

قفل گر امرد مرا کرد از در خود ناامید

گفتمش قفل تو را خواهم گشادن بی کلید

قفل گر امرد میان ما و او سودا نشد

تا نیامد خانه ام قفل دل او وا نشد

با نگار قفل گر دیروز سودا ساختم

پره های قفل او را رفته بیجا ساختم