یا مه صحاف امشب قصد یاری ساختم

در دکانش رفتم و اسکنجه کاری ساختم

نوره ساز امرد ز حالم مو به مو پرسید و رفت

جامه خود را کشیدم آمد و مالید و رفت

نوره ساز امرد که باشد مو به مویم آشنا

دست او بوسیده گفتم در پس چرخی بیا

دوش آن بت سیه کار با بنده کرد تسلیم

همیان پشت او را پر کردم از زر و سیم

دلبر خر کار اسباب سفر تیار کرد

عشقبازان را به دست خود گرفت و بار کرد

شمع ریز امرد که جان بخشد تن افسرده را

زنده سازد قالب او شمع های مرده را

شمع ریز امرد که شبها بودم از وی بی قرار

خانه خود برده گشتم گرد او پروانه وار

دلبر شماع من سودای روغن می کند

از برای عشقبازان خانه روشن می کند

زان مه شماع امشب خانه روشن ساختم

قالبش را خانه بردم پر ز روغن ساختم

زان مه شماع روشن ساختم کاشانه را

خانه خود بردم و کشتم چراغ خانه را

دلبر زردک فروشم چون مرا هر سوز دواند

گفتم از دستت به صحرا زردک ریگی نماند

با مه زردک فروشم گفتگوها ساختم

زردک ناشسته را در بام او انداختم

دلبر کیمخت گر باشد جفا آئین او

خانه من آمد و کیمخت شد قرقین او

دلبر کیمخت گر ماه فسونگر می شود

هر که پا در کوچه او می نهد خر می شود

دلبر سنبوسه پز ناگه مرا از دور دید

جانب سنبوسه اش کردم اشارت لب گزید

دلبر سنبوسه پز کردم دکانش رفت و روب

نرم کردم استخوانهایش به ضرب قیمه کوب

دلبر قتمال پز گفتم دلم از توست شاد

گفت دیگر غم مخور نان تو در روغن فتاد

قبضه بند امرد نیارد هیچ کس را در نظر

عاشقان را بیندش از دور گرداند سپر

قبضه بند امرد برای کشتنم خنجر کشید

آمده دامان خود را چون سپر بر سر کشید

نیزه دست امرد به سوی من سری جنباد و رفت

نیزه خود را نمودم پشت خود گرداند و رفت