با نگار دوکتراش خویش سودا ساختم

رفتم و دوک برزه را در چرمکش جا ساختم

مه شربتگر من هر زمان در قهر می گردد

به کام عشقبازان شربت او زهر می گردد

پس از عمری شد آن سیمآور صراف یار من

سیه کاریی و قلابی بود منبعد کار من

دلبر اسپندسوزم بود با من در ستیز

خانه خود بردم و تا صبح کردم جست و خیز

دید حیران شوخ سوداگر من درویش را

خانه من آمد و واکرد رخت خویش را

آن بت شمشیرگر ما را به خود همدم نکرد

ریخت خون عشقبازان را و ابرو خم نکرد

دلبر شمشیرگر با من شبی شد میهمان

خانه من آمد و واکرد شمشیر از میان

با نگار خارکش گفتم تو را اغیار نیست

گفت راه خانه سر کن هیچ گل بی خار نیست

صبحدم امرد گدایی با رخ همچون قمر

بر درآمد گفت خیری هست گفتم بیشتر

پاده چی امرد ندارد کار با بود و نبود

می رود دنبال هر کس تا علف زاری نمود

پاده چی امرد که از رخ دشت را پر لاله کرد

عشقبازان را علف زار خطش گوساله کرد

آن نگار پاده چی را دوش میهمان ساختم

بردم او را خانه و گوساله گردان ساختم

قصه خوان امرد مرا با خویش آخر یار کرد

همره من خانه آمد نذر خضرم کار کرد

خشت پز امرد که باشد خشت او پیوسته سست

هر که دید از دور او را گفت خشتک نادرست

جیبه گر امرد نکرد از بی پلی با من سخن

گفتم ای بد خرد ز تیر ناوکم اندیشه کن

زهر خوردم آن بت شربتگرم تحسین نکرد

جان به تلخی می دهم گفتم لبی شیرین نکرد

بعد عمری شوخ بریانگر دکان خود گشاد

استخوانهای مرا در دیگ بریان کرد و داد

گفتمش با شوخ شالی کار ای نازک نهال

در قفای خرمنت تا کوفتن هستم کشال

نی نواز امرد که نالانم ز دستش چون جرس

در میان عاشقان باشد به نی پر همنفس

نی نواز امرد مرا دیروز با خود یار کرد

در نیستان بردم او را ناله های زار کرد