کهنه دوز امرد که او را صاحب ده ساختم

پاره هایش بردم و در خانه دربه ساختم

دلبر شلغم فروش خویش را دیدم ز دور

گفتمش از پا فتادم گفت ای شل غم مخور

شوخ نانکش عاشقان خویش را خواند پدر

نان طلب را از سر اخلاص بردارد به سر

دلبر واعظ گشاده صفحه افسونگری

عاشقان را صحبت او کرده تحت المنبری

تا شد آن شوخ جلودار با من دلخسته یار

از سمند سرکشم رفته عنان اختیار

دلبر خراسبان دوکان خود نو ساخته

عاشقان را چشم بسته در خراس انداخته

که فروش امرد به کاهی کرد با ما ماجرا

گفتمش بر باد خواهم داد کاه کهنه را

گفتمش با فوطه باف امرد دکان خود نما

گفت اگر بافنده یی مینداز میان من کشا

ساربان امرد غمش دارد شتر را ناتوان

بوالهوس را می شمارد در قطار عاشقان

شوخ گلخن تاب امشب بود در سوز و گداز

در تنورش رفته آتش کاو خود کردم دراز

آن نگار گلخنی را خانه گرمک یافتند

عشقبازان رفته او را بام پستک یافتند

با نگار غوزه چین گفتم جفایت می کشم

گر شوی همصحبت من پخته هایت می کشم

شوخ کشتین گیر با من مشق پیچ و تاب کرد

خانه من رفت و تنبان را کشید و خواب کرد

سیمکش امرد که باشد شوخ سیمین پیکری

از میان عاشقان دارد به سیم آور سری

چون فتیله شوخ ملتقچی ز حرفم سرنتافت

تا نیامد خانه من بوی دارو را نیافت

پوست جلاب امرد من دوش با من گشت دوست

خانه من آمد و او را جدا کردم ز پوست

شوخ کرنایی دهان خود پر از زر می کند

هر شب از فریاد گوش عاشقان کر می کند

شوخ سرنایی مرا امشب به جستجوی شد

همره من آمد و در خانه من توی شد

شوخ سرنایی که می خواهد ز عشاق انجمن

می کند پیوسته ده انگشت خود را در دهن

نگار دوکتراش من گذشت از چرخ غوغایش

چو دوک پیوسته در چرخند مرد و زن ز سودایش

اگر پرسد کسی از وی به ناگه قیمت دوک را

کمانچه افگند در گردن و گرد ته پایش