با نمدمال امردی دی من سخن گفتم به چشم

گفت رو رو از دکانم در بساطم نیست پشم

با مه صراف گفتم خویش را یارت کنم

صرف سازم کهنه و نو صاحب کارت کنم

شوخ حمامی که دارد همچو آتش روی گرم

می شود از باد حمامش رگ و پی چرب و نرم

شوخ حمامی که از جان هستم آتش کار او

آب گشتم سوختم از گرمی بازار او

آب ریز امرد که او را هست روی همچو ماه

می کشد همراه دلو آب یوسف را ز چاه

شوخ حمامی که دارد آب آتشناک را

هر سحر فریاد دارد عاشق ناپاک را

چون کمان آن شوخ ترک شد روز باشد گوشه گیر

خانه خود برده کردم ترکش او پر ز تیر

دوش با آن شوخ ترکش دوز جنگ آمیختم

تیرهای خویش را در ترکش او ریختم

با مه سقا من لب تشنه دوش آویختم

هر چه با خود داشتم در کاسه او ریختم

گفتمش با آن سرابان امردی شیرین لقا

عاشقان از دست تو رفتند در تحت السرا

آن نگار کاسه گر کارش بود دایم به مشت

عاشقان را کرده بار خدمت او کاسه پشت

دلبر مخمل فروش من مرا بی تاب کرد

خانه من آمد و بر روی مخمل خواب کرد

موزه دوز امرد که امشب دیده شد مأوای او

رفتم از خود تا کشیدم موزه را از پای او

در نزاکت موزه دوز من ندارد کوتهی

گر رسد دستم به ساقش می کند قالب تهی

گفت با من ماه سوزنگر بگو ار گفتنی

گفتم امشب شاد کن ارواح شیخ سوزنی

با مه رمال گفتم نیستم بی علتی

گفت میزانت نمی یابم مگر بدطینتی

نان فروش امرد نشسته با حریفان لب به لب

هر زمان فریاد می سازد کجایی نان طلب

دلبر دیوارزن خود را به عالم کار کرد

عاشقان خویش را خار و خس دیوار کرد

دلبر دیوارزن را دست و پا از کار ماند

همره من خانه رفت و پشت بر دیوار ماند

دلبر دیوارزن دارد عجایب کارها

خویش را مالیده گردد بر سر دیوارها