آریم بر سر حرف و، نشوی حرف نیوش

از جرس پنبه بر آری و، گذاری در گوش

باشد از خلق چه پوشیده، ز فقر است چه باک؟

نعمتی کاسه ما را نبود چون سرپوش!

شبی بر ما اسیران بگذرد بی روی چون ماهش

که از چشم سفید عاشقان باشد سحر گاهش

ز آتشپاره خود گرمیی تا وا کشم، هردم

چو اشک شمع در هر گام میگیرم سر راهش

چون همه ز آن حق است، از چه بجود نازی

دادن مال دنیاست، گرمی آب حمام

گمنام بس که همچو وفا در زمانه‌ام

کس جز شکست راه نیابد به خانه‌ام

تا بجان آتش فتاد از شوق آن جانانه ام

شعله جواله سان، هم شمع و هم پروانه ام

یاد آن روز که چشم نگران دانستم

آه سرد و مژه اشک فشان دانستم

می گلگون فنا نشأة دیگر دارد

از بر افروختن رنگ خزان دانستم

دهد جدایی یاران رفته بر بادم

اگر نه یاد سخنشان رسد به فریادم

فریب شکر الفت نمیخورم دیگر

که زهر فرقت احباب کرده استادم

دوید چشم، ز بس حسرت نگاه کشیدم

رسید مشق جنون، بسکه مد آه کشیدم

ز بس نومیدی از امیدهای خویشتن دیدم

ز امیدی که هم در ناامیدی هست، نومیدم

شعله بیرون نتواند شدن از جاده شمع

من دل از قامت رعنای تو چون بردارم؟!

بیاد طره اش، از آه خود دودی بسر دارم

بجای زلف او، زنجیر اشکی در نظر دارم

نمیگیرد کسی از خاک راهم از گرانقدری

شکایتهای ابنای زمان را از هنر دارم

ضعیف و ناتوان کرده است از بس دوری یارم

چو مغز استخوان در نی بماند تا ناله زارم

می‌روم سوی وطن، حسرت به غربت می‌کشم

کس نبیند آنچه من از دست فرقت می‌کشم!

چنان از صحبت گردنکشان گریزانم

که همچو سیل گریزد ز کوه افغانم!

پا بسته جهانی، دلخوش که سالکم من

پایت چو سرو در گل، خرم که من روانم!