رسیده ضعف بجایی که همچو پنجه بط

نگه ز پرده چشمم برون نمیآید

همین از نعمت وصلت نصیب سینه‌چاکان بس

که گاهی دامن زلفت به دست شانه می‌آید

روزگاری که منش سر بقدم میسودم

زلف او در عدم آباد کمر میگردید

کهن پیر گردون به موی سفید

دگر شانه از پنجه خور کشید

عیب باشد مشرب طفلانه با موی سفید

شوخی از پیران بود چون عشوه ز ابروی سفید

ز ارتکاب جرم، پاکان زودتر رسوا شدند

رنگ خجلت بیشتر پیداست در روی سفید

در جهان برخود امید یک نفس بودن مدار

وقت را تا میتوانی دست از دامن مدار

رو به پس کردن نباشد رفتن ایام را

عمر اگر بخت است،از وی چشم برگشتن مدار

حضور می‌طلبی، دل به نیک و بد مگذار

به ملک و مال جهان غیر دست رد مگذار

بخشم و شهوت و حرص، اینقدر مده خود را

نگاهبانی بستان، بدام و دد مگذار

ز غلیان و قهوه بپوشان نظر

که این دود خشک است و آن دود تر

شد کاروان عمر، بکن خویش را خبر

آماده بودنست ترا زاد این سفر

ما همرهان، ز چشم جهان گرم رفتنیم

چون قطره های اشک بدنبال یکدگر

بس جانگداز باشد فر و شکوه دشمن

سوهان روح کبک است، پهنای سینه باز

نفست از طول امل چند بود در تک و تاز؟

مرس این سگ دیوانه کنی از چه دراز!؟

یار پیغمبر همین یک کس از آن چار است و بس

در احد آنکس که یاری کرد، او یار است و بس!

گریه از کردار ما، مقبول جانان است وبس

شبنم از گلشن، پسند مهر تابان است و بس

شمع است که گریان شده در بزم وصالش؟

یا شعله عرق میکند از شرم جمالش؟!

ز بس داغست از رنگینی لبهای میگونش

بمثقب رگ زنی گر لعل را، ناید دگر خونش

گرفتگی نبود با زبان خوش سخنش

سخن گسسته برآید ز تنگی دهنش