ز درویشان بی‌قدر است رفعت اهل دولت را

ز پهلوی پری یابد هما اوج سعادت را

کشد دریای رحمت، تنگ چون مادر در آغوشت

برون کن از سر خود چون حباب این باد نخوت را

دیده هرکس ندارد تاب دیدار ترا

چشم حسرت می‌تواند دید رخسار ترا

از رگ غیرت به ما دل می‌کشد خنجر، مگر

دیده در یک بزم هوش ما و گفتار ترا

ای که غافل نشوی یک نفس از یاد جهان

عنقریب است که کرده است فراموش ترا!

راه پرچاهست و، غفلت برده ای مسکین ترا

دیدن بالا بلندان، کرده بالا بین ترا!

سرو تو، خط کشد ورق نو بهار را

زلف کج تو حلقه کند نام مار را

التفاتی نیست با ما نرگس دلدار را

هست پرهیز از نگاه گرم این بیمار را

نیست بر گیرایی حق نمک زین به دلیل

کز نمک افزون شود گیرندگی شهباز را

عینک چشم دلست آیینه، پیران را بکف

از بیاض موی، بر خوان سرنوشت خویش را

کی کند اندیشه مرگ، آنکه پیش از مرگ مرد

از بریدن نیست پروایی زبان لال را

ز شرم باختن عمر، قد دوتاست مرا

بیاد قد جوانی، بکف عصاست مرا

سینه ریش از یاری هر خس ز بس باشد مرا

چون قلم پر ناله هر مد نفس باشد مرا

ما به فیض صحبت یاران مشفق زنده ایم

آمد و رفت عزیزان چون نفس باشد مرا

بخوی نرم شود عقده های مشکل حل

که پنبه سخت کلیدی است قفل محکم را!

جواب لعل تو، شیرین کند سئوال مرا!

مکیدنش چکند تا لب خیال مرا؟!

از اینکه نسبت دوری بلعل او دارد

عجب مدان که نگیرد عقیق نام مرا

گر راست نگوییم در این عهد، عجب نیست

مسطر چو بود کنج، چه گناه است قلم را؟!

چربد به زور سختی، زور ملایمت

از قفل بند و بست بود بیش موم را

اگر تمکین حسنش بگذرد در دل گلستان را

ز لنگر بگسلد شبنم، کمند مهر تابان را

هرکجا جلوه دهد شوخی او یکران را

مفت چشمی است که سقا شود آن میدان را

بود حرف دهن تنگ تو ناخوان ز آن رو

کاتب صنع ز خط زیر و زر کرد آن را