تیشه من چون زند دامان جرائت بر کمر

هر رگ سنگی شود انگشت زنهار دگر

گر باغبان زکات زر گل برون کند

باد خزان طراوت گلشن فزون کند

اشکم همیشه خون به دل آستین کند

هر طفل را که روی دهی این چنین کند

خوبان اگر چه زبده اولاد آدمند

چون خط برآورند پریزاد عالمند

روشندلان که قبله خود روی او کنند

در هر نظر دو عید ز ابروی او کنند

در حفظ آن کسی که ز می بی خبر شود

هر برگ تاک، دست دعای دگر شود

بیداد آسمان چه خیال است کم شود

زور کمان حلقه محال است کم شود

از باده چون عقیق تو سیراب می شود

گوهر در آب خود چو شکر آب می شود

از خود گسسته، بار به دنیا نمی شود

مریم گران ز حمل مسیحا نمی شود

از بانگ نی دلی که جراحت نمی شود

بیدار از نسیم قیامت نمی شود

از تاج باج خواه فریدون حذر کنید

از کاسه گدایی وارون حذر کنید

تقصیر میانش ز خم و پیچ ندارد

حرفی است که گویند الف هیچ ندارد

حاشا که طلبکار حق آرام پذیرد

این راه نه راهی است که انجام پذیرد

جز سرکشی از آدم بی درد چه خیزد؟

از خاک فرومایه به جز گرد چه خیزد؟

از شهد جهان جز غم و تشویش چه خیزد؟

از زاده زنبور به جز نیش چه خیزد؟

از موی چو کافور دلم بیت حزن شد

سررشته خوشحالی من تار کفن شد

تا گوهر ذات تو نهان زیر زمین شد

گردون چو نگین خانه افتاده نگین شد

می خورد و فروزان شد و از شرم برآمد

یاقوت لب یار عجب نرم برآمد

کی در تن خاکی دل آگاه گذارند؟

یوسف نه عزیزی است که در چاه گذارند

طول امر از دل چه خیال است برآید؟

این ریشه ازین خاک محال است برآید