دور ساغر بی هوای ابر پا در گل بود

بادبان کشتی می ابر دریا دل بود

در بساط آسمان خشک، همت کم بود

آفتابش کاسه دریوزه شبنم بود

حاصل جمعیت عالم پریشانی بود

بیشتر بیماری مردم ز مهمانی بود

بخت با ما بر خلاف راه مقصد می رود

پای خواب آلود هر راهی که خواهد می رود

دیده هر کس که از اشک ندامت تر شود

راست هر مژگان او سرو لب کوثر شود

هر که گرداند ز دنیا روی، از مردان شود

آن بود فیروز جنگ اینجا که روگردان شود

فیض روشن گوهران از ارتحال افزون شود

سایه خورشید تابان از زوال افزون شود

از شراب لاله گون همت دوبالا می شود

هر که نوشد آب این سرچشمه رعنا می شود

حسن خط از حلقه گشتن ها زیادت می شود

خط ز پیچ و تاب قلاب محبت می شود

در وجود ما شراب تلخ باطل می شود

از زمین شور ما افسوس حاصل می شود

عمر اهل دولت از احسان دو چندان می شود

رشته هستی دو تا از مد احسان می شود

آسمان افتادگان را غمگساری می شود

گردش پرگار مرکز را حصاری می شود

خون می را از عروق تاک می باید کشید

انتقام خون خلق از خاک می باید کشید

ساغر می را به دست می پرست ما دهید

خونی خمیازه ما را به دست ما دهید!

کجا چشم بد از دود سپندم در گزند افتد؟

به بخت من گره در کار آتش از سپند افتد

به جز دندان کز آب زندگی چون آسیا گردد

کدامین آسیا دیدی که از آب بقا گردد؟

به عادت هر کجا زهری است شیرین چون شکر گردد

به جز هجران که هر دم تلخی او بیشتر گردد؟

چنین از می گر آن سیب زنخدان لاله گون گردد

سرانگشت سهیل از زخم دندان جوی خون گردد

طریق کفر و دین در شاهراه دل یکی گردد

دو راه است این که در نزدیکی منزل یکی گردد

ز پرگویی دهان هرزه گویان باز می گردد

خموشی سرمه کوه بلند آواز می گردد