دل ز مهر بوالهوس آزاد کن

شعله را از قید خس آزاد کن

ما حریف درد غربت نیستیم

مرغ ما را با قفس آزاد کن!

برد تا رنگ حیا را باده از رخسار او

آنچه بسیارست گلچین است در گلزار او

طره دستار او همسایه بال هماست

پادشاهی کرد گل بر گوشه دستار او

نیست هر آیینه را تاب رخ گلرنگ او

هم مگر آیینه سازند از دل چون سنگ او

در شب تاریک نتوان دزد را دنبال رفت

دل گرفتن مشکل است از طره شبرنگ او

از لطافت نسبت رخسار او با گل خطاست

[...]

عمر را سازد دو بالا، دیدن بالای او

خضر و عمر جاودان، ما و قد رعنای او

خواجه مستغنی ز دین من به دنیای دنی است

چون نباشم من به دین مستغنی از دنیای او؟

زشت‌رو چون سازد از خود دور خوی زشت را؟

لازم افتاده است خوی زشت، روی زشت را

چرخ می‌داند عیار آه پرتأثیر را

می‌توان در زخم دیدن جوهر شمشیر را

چشم صیاد تو ترسانده است چشم ناز را

بی‌زبان کرده است سحر غمزه‌ات اعجاز را

چون دریغ از دیده داری حسن ذات خویش را

از چه دادی عرض بر عالم صفات خویش را؟

از دست کار رفته بود پیش، کار ما

در برگریز جوش زند نوبهار ما

گردون سنگدل نبود مرد جنگ ما

پروای تیغ کوه ندارد پلنگ ما

زد غوطه بس که در تن خاکی روان ما

گردید رفته رفته زمین آسمان ما

تا چند نهد روی به رو آن کف پا را؟

می ریزم، اگر دست دهد، خون حنا را!

بگذار شود زیر و زبر جسم گران را

تا چند عمارت کنی این گور روان را؟

بیدار کند بانگ نی افسرده دلان را

نی صور سرافیل بود مرده دلان را

کلید فتح بود از دل شکسته گدا را

در گشاده روزی است چشم بسته گدا را

قرار نیست دمی چون شرار، خرده جان را

چه حاجت است به طبل رحیل ریگ روان را؟

زهی ز روزن داغ تو روشنایی دل‌ها

شکست طرف کلاه تو مومیایی دل‌ها

نیست پروای کدورت دل بی کینه ما را

زنگ پیراهن تن می شود آیینه ما را

گریه مستانه بی‌مِیْ می‌کند ما را خراب

سیل بیکارست چون از خود برآرد خانه آب

از ترحم حسن جولان می‌نماید در نقاب

ساقی از بی‌ظرفی ما می‌کند در باده آب