خنک آن دل که ز وسواس تمنا گذرد

دامن افشان چو نسیم از سر دنیا گذرد

در دل سنگ توان رخنه به همواری کرد

رشته را عقد گهر کوچه دهد تا گذرد

به شتابی که گذشتم من ازین وحشتگاه

[...]

رهنوردی که مدارش به توکل گذرد

گر قدم بر سر دریا نهد از پل گذرد

کی به فکر خس و خاشاک من افتد برقی

کز سیه خانه لیلی به تغافل گذرد

داغم از خنده بیهوده خود، می ترسم

که چو گل مدت عمرم به شکفتن گذرد

قطع امید ازان زلف دوتا نتوان کرد

دامن دولت جاوید رها نتوان کرد

قاصد و نامه و پیغام نمی خواهد عشق

در حرم پیروی قبله نما نتوان کرد

برو ای غیر به ما داغ محبت مفروش

این زر قلب به کار همه کس نتوان کرد

هر که شبها ز سر زانوی خود بالین کرد

غنچه سان جیب و بغل پرسخن رنگین کرد

زهر چشمش چه عجب گر به تبسم کم شد؟

به نمک تلخی بادام توان شیرین کرد

آه ازین عشق ستم پیشه که با چندین سعی

[...]

هر کجا از خط سبز تو سخن می خیزد

موی از سبزه بر اندام چمن می خیزد

مشرق مصرع برجسته دل پرخون است

این سهیلی است که از خاک یمن می خیزد

مرغ من در بغل بیضه هم آزاد نبود

آشیان هیچ کم از خانه صیاد نبود

دل بی درد من از خواب فراموشی جست

نامه دوست کم از سیلی استاد نبود

نکشم ناز بتی را که جفاجو نبود

به چه کار آیدم آن گل که در او بو نبود؟

بیستون پیش سبکدستی ما بی وزن است

عشق را سنگ کم اینجا به ترازو نبود

مصر روشن ز جمال مه کنعان نشود

تا برافروخته از سیلی اخوان نشود

خواریی هست به دنبال خودآرایی را

پرطاوس محال است مگس ران نشود

رام عاشق نشدن، کام زلیخا دادن

همه از یوسف بازاری ما می آید

سخنی کز دهن تنگ تو برمی‌آید

راز غیب است که از پرده به در می‌آید

از گلستان در و دیوار و ز آیینه قفاست

آنچه از حسن تو ما را به نظر می‌آید

آمد کار من و رشته تسبیح یکی است

[...]

خون به جوشم ز خط غالیه‌گون می‌آید

این بهاری است کز او بوی جنون می‌آید

عشق را خلوت خاصی است که از مشتاقان

هرکه از خویش برون رفت درون می‌آید

به تماشای تو ای سرو خرامان ز چمن

[...]

مگر از ناله بلبل دل ما بگشاید

ورنه پیداست چه از باد صبا بگشاید

می تواند گره از غنچه پیکان وا کرد

هر نسیمی که دل تنگ مرا بگشاید

صبح را بخیه انجم نشود مهر دهن

[...]

گلی از عیش نچیدم که ملالی نرسید

خاری از پا نکشیدم که به چشمم نخلید

عالم افروزی حسن از نظر پاکان است

گل خورشید ز فیض نفس صبح دمید

دو دل شوم چو به زلفش مرا نگاه افتد

چو رهروی که رهش بر سر دو راه افتد

فروتنی است برازنده از سرافرازان

که خوشنماست شکستی که بر کلاه افتد

کجا دماغ تو گرم از شراب می‌گردد؟

که می ز شرم نگاه تو آب می‌گردد

همیشه در پی آزار ماست چشم فلک

به قصد شبنم ما آفتاب می‌گردد

درین ریاض کسی خوشه اش دو سر دارد

که غیر اشک دگر دانه ای نمی کارد

ازان ز عمر ابد کامیاب شد ابلیس

که سر به سجده آدم فرو نمی آرد

دلی که تشنه دیدار آتشین رویی است

[...]

کسی که کاوش عشقی درون خود دارد

همیشه باده لعلی ز خون خود دارد

به آتش دگری خشمگین نمی سوزد

فتیله داغ پلنگ از درون خود دارد

چو دست خود به دعا می پرست بردارد

به باغ گریه کنان تاک دست بردارد

دعای صبح بناگوش بی اثر شده است

دگر کسی به چه امید دست بردارد؟