امید دلگشایی داشتم از گریهٔ خونین

ندانستم که چون تر شد گره، دشوار بگشاید

لاله دارد خبر از برق سبکسیر بهار

که نفس سوخته از خاک بدر می‌آید

آمد کار من ورشته تسبیح یکی است

که ز صد رهگذرم سنگ به سر می‌آید

رویگردان نشود صافدل از دشمن خویش

آخر آیینه به بالین نفس می‌آید

ناکسی بین که سر از صحبت من می‌پیچد

سر زلفی که به دست همه کس می‌آید

در دل صاف نماند اثر تیغ زبان

زخم این آینه چون آب به هم می‌آید

نماند از سردمهریهای دوران در جگر آهم

درختی را که سرما سوخت، دودش بر نمی‌آید

بر آن رخسار نازک از نگاه تند می‌لرزم

که طفل شوخ، دست خالی از بستان نمی‌آید

ز خواب نیستی برجسته‌ام از شورش هستی

ز دست من بغیر از چشم مالیدن نمی‌آید

من آن شکسته پر و بال طایرم چون چشم

کز آشیانه پریدن ز من نمی‌آید

در آتشم که چوآب گهر ز سنگدلی

به کام تشنه چکیدن ز من نمی‌آید

عبث مرغ چمن بر آب و آتش می‌زند خود را

گل بی شرم از آغوش خس بیرون نمی‌آید

در آن محفل که من بردارم از لب مهر خاموشی

صدا غیر از سپند از هیچ کس بیرون نمی‌آید

به پای خم برسانید مشت خاک مرا

که دستگیری من از سبو نمی‌آید

کشتی عقل فکندیم به دریای شراب

تا ببینیم چه از آب برون می‌آید!

از دل خستهٔ من گر خبری می‌گیری

برسان آینه را تانفسی می‌آید

خراب حالی این قصرهای محکم را

ز روزن نظر اعتبار باید دید

مرا ز روز قیامت غمی که هست این است

که روی مردم عالم دو بار باید دید!

شکسته حالی من پیش یار باید دید

خزان رنگ مرا در بهار باید دید

بنمایید به جز آینه و آب، کسی

که به دنبال سرم روز سفر می‌گرید