دل آزاده درین باغ اقامت نکند

وحشت سرو ز برچیدن دامان پیداست

به خموشی نشود راز محبت مستور

چه زنی مهر بر آن نامه که مضمون پیداست ؟

بی طراوت نشود سرو جوانی که تراست

در شکر خواب بهارست خزانی که تراست

حرف حق گرچه بلندست زمن چون منصور

سر دارست بسامانتر ازین سر که مراست

هرکه افتاد، زِ افتادگی، ایمن گردد

چه کُنَد سِیل، به دیوارِ خرابی که مَراست؟

بحر، روشنگر آیینهٔ سیلاب بود

پیش رحمت چه بود گرد گناهی که مراست ؟

بید مجنونیم در بستانسرای روزگار

سر به پیش انداختن از شرم، بار ما بس است

اظهارِ عشق را، به زبان، احتیاج نیست

چَندان که شد نِگَه به نِگَه آشنا، بس است!

استاده‌اند بر سر پا شعله‌ها تمام

امشب کدام سوخته مهمان آتش است ؟

نیست، بازآمدن از فکروخیالِ تو، مَرا

با رفیقانِ موافق، سفرِ دور، خوش است!

پیشی قافلهٔ ما به سبکباری نیست

هرکه برداشته بار از دِگَران، در پیش است!

زِ خُم، طلوعِ سُهِیلِ شراب، نزدیک است

زِ کوه، سَرزدنِ آفتاب، نزدیک است

به هر چه دست زنی، می‌توان خمار شکست

زمین میکدهٔ ما به آب نزدیک است

نالهٔ سوخته جانان به اثر نزدیک است

دست خورشید به دامان سحر نزدیک است

کار آتش کند آبی که به تلخی بخشند

ورنه دریا به من تشنه جگر نزدیک است

در پایهٔ خود، هیچ کسی خرد نباشد

تا جغد بود ساکن ویرانه، بزرگ است

بس که با سنگ ز سختی دل من یکرنگ است

سنگ بر شیشهٔ من، شیشه زدن بر سنگ است

حفظِ صورت می‌توان کردن، به ظاهر، در نماز

روی دل را، جانبِ محراب کردن، مشکل است!

مَست نَتْوان کرد زاهد را، به صد جامِ شراب

این زمینِ خشک را، سیراب‌کردن، مشکل است!

می‌توان بر خود گوارا کرد مرگ تلخ را

زندگانی را به خود هموار کردن مشکل است