هرکه پا کَج می‌گذارد، ما دلِ خود می‌خوریم

شیشه‌ی ناموسِ عالَم دَر بَغَل داریم، ما

صاحب نامند از ما عالم و ما تیره‌روز

طالع برگشتهٔ نقش نگین داریم ما

هیچ کس را دل نمی‌سوزد به درد ما، مگر

در سواد آفرینش، چشم بیماریم ما؟

آن‌چه ما از دِل‌سیاهی، با جوانی کرده‌ایم

هرچه با ما می‌کُنَد پیری، سزاواریم، ما

نیست در طینت جدایی عاشق و معشوق را

شمع از خاکستر پروانه می‌ریزیم ما

از شبیخون خمار صبحدم آسوده‌ایم

مستی دنباله دار چشم خوبانیم ما

چَشمِ ما، چون زاهِدان، بَر میوه‌ی فِردوس، نیست

تشنه‌ی بویی از آن سیبِ زنخدانیم، ما

از حجابِ عشق، نَتْوانیم بالا کَرد، سَر

دَر تماشاگاهِ لِیلی، بیدِ مَجنونیم، ما

با رفیقان موافق، بند و زندان گلشن است

هر که شد دیوانه، چون زنجیر همپاییم ما

دَر گرفتاری، زِ بَس ثابت‌قدم اُفتاده‌ایم

بَرنَخیزَد ناله از زنجیر، دَر زندانِ ما

فیض ما دیوانگان کم نیست از ابر بهار

خوشه بندد دانهٔ زنجیر در زندان ما

رِزقِ ما، آید به‌پای میهمان، از خوانِ غیب

میزبانِ ماست، هرکَس می‌شود مِهمانِ ما

از بال و پر غبار تمنا فشانده‌ایم

بر شاخ گل گران نبود آشیان ما

روزگاری است که در دیر مغان می‌ریزد

آب بر دست سبو، گریهٔ مستانه ما

نسیمِ صبحِ فَنا، تیغ بَر کَف، اِستادَه‌ست

نَفَس چگونه بَرآرَد، چراغِ هستیِ ما؟

«پیری» و «طفل‌مَزاجی»، به‌هم آمیخته‌ایم

تا شبِ مَرگ، به آخِر نَرِسَد، بازیِ ما

غنچهٔ دلگیر ما را برگ شکرخند نیست

ای نسیم عافیت، شبگیر کن از کوی ما

هرچَند دیده‌ها را، نادیده می‌شُماری

هرجا که پاگذاری، فرش است، دیده‌ی ما

گفتیم: وقتِ پیری، در گوشه‌ای نشینیم

شُد تازیانه‌ی حِرص، قَدِّ خمیده‌ی ما

خوش بُوَد، دَر قَدَمِ صاف‌دِلان، جان‌دادن

کاش، دَر پای خُمِ مِی‌، شِکَنَد شیشه‌ی ما