شاید به جوی رفته کند آب بازگشت

چون شد تهی ز باده، مبین خوار شیشه را

عقل میزان تفاوت در میان می‌آورد

عشق در یک پله دارد کعبه و بتخانه را

شد جهان در چشمِ من، از رفتنِ جانان، سیاه

بُرد با خود، میهمانِ من، چراغِ خانه را

مِیلِ دل، با طاقِ اَبروی بُتان، امروز نیست

کَج بنا کردند از اوّل، قبله‌ی این خانه را

آسمان‌ها، دَر شکستِ من، کَمرها بسته‌اند

چون نگه دارم من از نُه آسیا، یک دانه را؟

از خرابی، چون نگه دارم دلِ دیوانه را؟

سیل، یک مهمانِ ناخوانده‌ست، این ویرانه را

حسن و عشق پاک را شرم و حیا در کار نیست

پیش مردم شمع در بر می‌کشد پروانه را

رَحم کُن بَر ما سیـَه‌بَختان، که: با آن سَرکِشی

شمع، دَر شب‌ها، به‌دست آرَد، دلِ پروانه را

کم نشد از گریه اندوهی که در دل داشتم

پاک نتوان کرد با دامان تر آیینه را

دریاب اگر اهل دلی، پیشتر از صبح

چون غنچهٔ نشکفته نسیم سحری را

خمارآلوده‌ی یوسف، به پیراهَن نمی‌سازد

زِ پیشِ چَشمِ من بَردار، این مینای خالی را

مه نو می‌نماید گوشهٔ ابرو، تو هم ساقی

چو گردون بر سر چنگ آر آن جام هلالی را

جان محال است که در جسم بود فارغبال

خواب آشفته بود مردم زندانی را

عنان سیل را هرگز شکست پل نمی‌گیرد

نگردد قد خم مانع، شتاب زندگانی را

حیاتِ جاودان، بی‌دوستان، مرگی‌ست پابَرجا

به‌تنهایی مَخور، چون خضر، آبِ زندگانی را

به امّیدی که چون بادِ بهار از دَر دَرون آیی

چو گُل، در دستِ خود داریم، نقدِ زندگانی را

شود آسان، دل از جان برگرفتن، در کُهن‌سالی

که در فصلِ خزان، برگ، از هوا گیرد، جدایی را

سزای توست چون گل گریهٔ تلخ پشیمانی

که گفت ای غنچهٔ غافل، دهن پیش صبا بگشا؟

شکایت‌نامه‌ی ما، سنگ را، دَر گریه می‌آرَد

مُهَیّای گِرِستَن شو؛ دِگَر، مکتوبِ ما بُگشا

میان اگر نکنی باز، اختیار از توست

به حق خندهٔ گل کز جبین گره بگشا!