بجانم از غم هجر تو ای نامهربان امشب

بوصلم شادمان کن ور نه خواهم داد جان امشب

ابرو کمان من که بکین میکشد مرا

قربان او شوم که چنین میکشد مرا

این خال که بر لعل لب زهره جبین است

مهری است که ملک دو جهان زیر نگین است

مینمایی ماه من رخسار و پنهان میشوی

میکنی لطف و همان ساعت پشیمان میشوی

هزارگونه بلا از تو در دل است مرا

هنوز دل بجفای تو مایل است مرا

وه که دلم کباب شد ز آتش بیوفاییت

سوخت مرا بهر کسی گرمی آشناییت

آن گرد باد نیست بگرد سرای تو

سرگشته ایست رقص کنان در هوای تو

مه من یار اغیار است با من یار بایستی

بدین خواری که من افتاده ام اغیار بایستی

مشکلی هست ز سر دهنت در دل من

تا نگویی سخنی، حل نشود مشکل من

با من آن سرو سیم بر چه کند

یار اغیار شد دگر چه کند

بر رخ نشسته گرد ملامت بسی مرا

نبود عجب اگر نشناسد کسی مرا

به مسجدی که روم در فراق دلبر خویش

بهانه سجده کنم بر زمین نهم سر خویش

شاها، بدولت تو حیثیتم بسی هست

هم شاطر و ظریفم همه قصه خوان کامل

از کوی تو چون باد برآشفتم و رفتم

گردی ز دل مدعیان رفتم و رفتم

جاروبی ام و بسته کمر از پی خدمت

هر شام و سحر خاک درت رفتم و رفتم

جانا غم تو مایه عیش نهان ماست

درد تو مونس دل بی خانمان ماست

بودم اسیر زلفش و خط نیز رخ نمود

شد مهر من یکی دو بر آن مه از آنچه بود

به طبیب من که گوید مرض نهانیم را

که بعرض او رساند غم ناتوانیم را

دل قد تو را بلای جان گفت

بالاتر از این نمیتوان گفت

بتی دارم که از چشمش هزاران غمزه پیدا شد

چه غمزه، غمزه ی نرگس چه نرگس، نرگس شهلا

خیال بست که خون ریزد آن نگار مرا

فعان که می کشد آخر خیال یار مرا