دامن از من چه کشی، ای بتو ام عهد درست

تا قیامت مه من، دست من و دامن توست

وعده ی آمدن بده، غصه هجر بس مرا

بر سر آن فزون مکن، وعده انتظار هم

قطع امید من کنی، دمبدم از وصال خود

تا نکنم دل حزین، شاد بانتظار هم

چو بگشت کویت آیم به بهانه رخ بپوشی

چو روم ملول از آن در، ز در، دگر در آیی

آنک گاه افاده و تنجیم

عقل فعال را قران باشد

آنچه در خاطری خطور کند

سر بسر نزد او عیان باشد

مرا توفیق ده یا رب که بوسم آستانش را

کشم در چشم خود خاک کف پای سگانش را

نقطه ای کاز مشک تر بر لعل جانان منست

هست خالی پیش لب یا عکس آن جان منست

فریاد و فغان زین فلک خون آشام

کاز صبح نشاط او، دمد ماتم شام

هر پیرهنی که صبح پوشد، بینی

آغشته بخون بیگناهان در شام

آمد از باد صبا مژده ی رحمت بنهال

کای ز بی مهری دی گشته پریشان احوال

تو را از صحبت اهل وفا یارب چه مانع شد

چه بد کردیم ما ای نازنین از ما چه واقع شد؟

نماند لذتی از عمر در جهان ما را

که پیر ساخت غم عشق آن جوان ما را

ای میر بالقاب مقید رفتی

نا خوانده تو را خلیفه جد رفتی

تعظیم تو آخر نه چو اول کردند

افسوس که نیک آمدی و بد رفتی

تا دل آواره را پهلوی او جا سازمش

میروم دنبال او باشد که پیدا سازمش

از تاب دوری تو مرا تاب و تب بسوخت

فریاد روز بیکسی و آه شب بسوخت

غم را ز من و مرا گریز از غم نیست

یاران قدیم را گریز از هم نیست

غم خوی بمن کرده و من خوی بغم

همچون من و غم دو یار در عالم نیست

بنای روزگار که این خشت زرنگار

بر طاق چارمین بلند آسمان نهاد

چون اوج بارگاه جلال ورا بدید

برکند مهر از او و بر آن آستان نهاد

هر که بدی کرد و به بد یار شد

هم به بد خویش گرفتار شد

عاشقان هجر تو را مونس جان ساخته اند

وصل چون نیست میسر، بهمان ساخته اند

گرفتم خانه در کوی بلا، بر من گرفت آتش

کسی کاوخانه در کوی بلا نگیرد چنین گردد

الهی چابکی را صید گردان در کمند من

که اطمینان پذیرد خاطر مشکل پسند من