سگ کوی تو مقیم حرم محترم است

واقفی وار سگ کوی تو را بنده شوم

به مقبولی کسی را دسترس نیست

قبول خاطر اندر دست کس نیست

نازکی بین چو ببوسم لب او را بخیال

شود آزرده لبش چون نگرم روز وصال

گاه قتلم شعله شمشیر آن قاتل بس است

شربت آبی ز تیغ او دم بسمل بس است

از خدا عمری بجان وصل تو را میخواستم

شد میسر آنچه عمری از خدا میخواستم

ای شوخ بیا فکر من بیدل کن

قربان سرت شوم مرا بسمل کن

آندم که بناز خون عاشق ریزی

از لعل لبت کام مرا حاصل کن

خواهم غم خونین جگری داشته باشی

گاهی خبر از بیخبری داشته باشی

خوبان غم عشق و دل ناشاد چه دانند

بیدادگران قاعده ی داد چه دانند

ظالم ار بر چرخ راند بادپای سلطنت

آه مظلوم از پی او همچو باد صرصر است

بهار و گل شکفته عندلیبان در غزلخوانی

من و سودای زلف یار و یک عالم پریشانی

من بیچاره کاین بیداد از خوی تو می بینم

دل از من دید و من از چشم جادوی تو می بینم

روی تو بدر و ابروی پرچم هلال عید

هرگز هلال و بدر کسی توأمان ندید

مرا بزلف بتی شد دل شکسته اسیر

که در جفا سر موئی نمیکند تقصیر

ابروان تو طبیبان دل افگارانند

هر دو پیوسته از آن بر سر بیمارانند

روستائی اگر ولی بودی

خرس در کوه، بوعلی بودی

تا چو گل خندان تو را در روی هر خس دیده ام

غنچه وار از رشک آن برخود بسی پیچیده ام

تیری که ز شست تو مرا بر جگر آمد

من منتظر استاده که تیر دگر آمد

زلف است بگرد رخ دلدار پریشان

یا سنبل تر گشته بگلزار پریشان

همه در پیش خود صاحب کمالند

همین باشد کمال بی حیائی

دل که در دایره ی عشق در آورد مرا

همچو شمع آتش سوزان بسر آورد مرا