گر عادت است رسم تکلف میان خلق

ما عارفیم و عادت ما ترک عادت است

گر کشته حیات جاویدان است

شکرانه بده حیات جاوید آن است

گر گدا باشد به یاد پادشه نبود عجب

این عجب بنگر که سلطان می‌کند یاد گدا

گرد اندوه من نمی ‌گردم

بر من اندوه گرد می ‌گردد

گرد بر گرد عاشقان می ‌گرد

گر ما دایماً روان می گرد

گفتم که به نقل نار بهتر یا به

سیب ذقنش گفت که شفتالو به

گفتند گلابست بدیدیم گل آب است

هر چند گل آب است تو می ‌گو که گلابست

گوهر ار جویی بیا دریا طلب

آن چنان درّی بیا از ما طلب

لاجرم تا ز عشق آگاهم

عین معشوق نعمت‌اللّهم

لب دلبر خوش است بوسیدن

خوش بود گر به ذوق دریابی

لیس فیه الدار غیره دیار

سخنی گفته ‌ام چو آب زلال

ما بین دو عین راست از نون تا میم

بینی الفی کشیده بر صفحهٔ سیم

ما را به وجود خود نباشد بودی

گر زان که به ما بدی کجا می ‌بودی

ما همه ذره ‌ایم و او خورشید

ما چو جامیم و حضرتش جمشید

ما و ساقی نشسته مست خراب

خیز اگر عاشقی بیا دریاب

ما و ماهان و خطهٔ کرمان

سعدی و لولیان شیرازی

ما و همان دلبران و جام شبانه

تو و همین دوغ به او ترک و ترانه

مایی ما بر افتاد اویی او عیان شد

او را به دیدهٔ او خوش بی حجاب دیدم

مجلس عشق است و ما مست خراب

جام می نوشیم دایم بی حساب

مجموعهٔ مجموع کمال است که در وی

ساقی بتوان دید چو در ساغر می می