مطلوب خود است و طالب خود

چه جای خیال نیک یا بد

موجود غرض بگو کدام است

غیری او را چگونه یابد

صوفی باصفا وفا دارد

لاجرم از وفا صفا دارد

امر آسان بود تصوف او

گر درین ره امام ما دارد

هر که او با یزید یاری کرد

هر چه کرد او خلاف یاری کرد

هر که گوید یزید بود عزیز

شک ندارم به خویش خواری کرد

آتش غیرتش برافروزد

غیر خود را به یک نفس سوزد

لیس فی الدار غیره دیار

این سخن را به ما بیاموزد

هر که او از خدای ما ترسد

از من و تو بگو کجا ترسد

ترسم از ذات اوست تا دانی

دلم از دیگری کجا ترسد

عقل علمش به ذات او نرسد

ور تو گویی رسد نگو نرسد

صوفی با صفا وفا دارد

حاصلش غیر گفتگو نرسد

ماضی و مستقبلت گر حال شد

دی و فردا سر به سر پامال شد

عمر صد ساله به نزد ما دمی است

ای که گوئی عمر تو صد سال شد

ابر خوش دامنی به ما افشاند

بر سر کوه برف را بنشاند

آفتابی بتافت و برف گداخت

آنچنان برف ژرف هیچ نماند

عاقلی کی به عاشقان ماند

آن سر کل کجا نهان ماند

هندویی کی بود چو ترک خوشی

این چنین کی به آن چنان ماند

عاقلان گرچه بسی دُر سفته‌اند

در همه بابی سخنها گفته‌‌اند

در سراشان همچنان خاشاک هست

تا نپنداری که خانه رفته‌اند

مرغ زیرک بین که یاهو می‌زند

روز و شب با او و کو کو می ‌زند

ذهن تیر انداز ما بر هر نشان

می ‌شکافد مو و بر مو می‌ زند

عقل نفی ما سوی اللّه می‌ کند

عشق ما اثبات اللّه می‌ کند

لا و الا هر دو را در هم شکن

کاین نصیحت نعمت اللّه می‌ کند

صبری کنیم تا ستم او چه می‌ کند

با این دل شکسته غم او چه می ‌کند

هر کس علاج درد دلی می‌کنند و ما

دم در کشیده تا ستم او چه می ‌کند

ظاهر و باطن ار چه ضد انند

عارفان هر دو را یکی دانند

این دو اسم اند و ذات هر دو یکی

به صفت آن یک دو گردانند

نور او را به نور او بیند

هر چه بیند همه نکو بیند

هم از او گوید و از او شنود

نه چو احول یکی به دو بیند

خلق و حق را به همدگر بیند

آفتاب است و در قمر بیند

نور حق را به نور حق نگرد

نور خود را به نور خود بیند

نتواند که گوشه بگزیند

یا به کنج خراب بنشیند

چه کند خلوتی چو در همه شبی

نور محبوب خویش می‌بیند

همه عالم ز حضرتش موجود

این چنین بوده است و خواهد بود

هر چه خواهی چو ما ازو می‌ خواه

تا بیابی ز حضرتش مقصود

بسط او از بسط آن سلطان بود

در میان اهل دل چون جان بود

از نسیم لطف او گلزار ما

همچو غنچه دایماً خندان بود

هر بلا کز حضرتش ما را بود

آن بلا نبود که آن آلا بود

هر بلا کاید از او نبود بلا

خوش بلائی از چنان بالا بود