جلب کشی و همه خان و مانت پر جلب است

بدی جلب کش و کرده بکودکی جلبی

گهی سماع زنی گاه بر بط و گه چنگ

گهی چغانه و تنبور و شوشک و عنقا

راست گفتی عتاب او بر من

هست از بهر بردن جناب

ماه منیر صورت ماه درفش تست

روز سپید سایه چتر بنفش تست

زو دوسترم هیچ کسی نیست و گرهست

آنم که همی گویم پازند قرانست

میان خواجه و توو میان خواجه و من

تفاوتست چنان چون میان زرو گمست

صحرای سنگ روی و که سنگلاخ را

از سم آهوان و گو زنان شیار کرد

دل برد و مرا نیز به مردم نشمرد

گفتار چه سودست چو ورغ آب ببرد

چون درو عصیان و خذلان تو ای شه راه یافت

کاخها شد جای کوف و باغها شد جای خاد

در ایوانی که تو خواهی ترا باغ ارم سازد

چو ایوان مداین مر ترا ایوان و خم سازد

بهره تو آفرین می شد زسعد مشتری

رقم خصم از نحس کیوان فریه و نفرین بود

تا نبود چون همای فرخ کرگس

همچو نباشد به شبه باز خشین پند

با هنر او همه هنرها یافه

با سخن او همه سخنها ترفند

از حسن رای تست که گیتی سرای تست

گیتی سرای تست ز کیماک تا خزر

نیکو مثلی زده ست شاها دستور

بز را چه به انجمن کشند و چه به سور

آشکوخد بر زمین هموار بر

همچنان چون بر زمین دشوارتر

بخت شماو عز شما هر دو بر فزون

وان مخالفان و بد اندیش در نهار

اندر میزد حاتم طایی تویی به جود

اندر نبرد رستم دستان روزگار

بهانه جوید بر حال خویش و همت خویش

کزان مزاج ذخیره ست و زین مزاج سپار

هوازی مرا گوید آن شکرین لب

که ای شاعر اندر سخن ژرف بنگر