تا یکی خم بشکند ریزه شود سیصد سبو

تا مرد پیری بپیش او مرد سیصد کلوک

هر که موک مردمان جوید بشو گو خط دو کش

کی نخست او را زند باشد موک؟

چو مشک بویا لیکنش نافه بوده ز غژب

چو شیر صافی، پستانش بوده از پاشنگ

آن زبرجد رنگ مشکین بوی و طعمش طعم شهد

رنگ دیبا دارد و بوی قماری عود خام

چون تو ببریدی شود هر یک از آن ده ماه نو

ور نبری باشد او در ذات خود ماه تمام

اگر نسبتم نیست یا هست حرم

اگر نعمتم نیست یا هست رادم

انجیر کش از شاخ بستدی تو

وصفش تو بیک بیت بشنو از من

چون برگ گل زرد خرد کرده

سربسته و کرده میان پر ارزن

بفروز و بسوز پیش خویش امشب

چندان که توان ز عود و از چندن

ز آن آتش کز بلندی بالا

مر ابر بلند را کند روزن

وز ابر چو سر برون زند نورش

[...]

کردم تهی دو دیده بر او من چنانک رسم

تا شد ز اشکم آن ز می خشک چون لژن

من کرده پیش جوزا، وز پس نبات نعش

اینهم چو باد بیزن و آنهم چو با بزن

من پیرم و فالج شده ام اینک بنگر

تا نولم گژ بینی و کفته شده دندان

ژاژ داری تو و هستند بسی ژاژ خوران

وین عجب نیست که تازند سوی ژاژ خران

همی دوم بجهان اندر، از پی روزی

دو پای پر شغه و مانده، با دل بریان

من زارتر گریم همانا که او

خاموش گرید زار و من با پجن

درم در کف تو بنزع اندرست

شهادت از آن دارد اندر دهن

خسروا جائی بهمت ساختی، جائی بلند

پر ز خوان خواهی کنونش کرد و خواهی پر سخوان

تیر تو مفتاح شد در کار فتح قلعه ها

تیر تو مومول شد در دیده های دیده بان

همان کز سگی زاهدی دیدمی

همی بینم از خواجه خلم و خدو

بردار درشتی ز دل خصم بنرمی

کز پیه بنضج آید، ای دوست مغنده

تا پای نهند بر سر حران

با کون فراخ گنده و ژنده

ز آن در مثل گذشت که شطرنجیان زنند

شاهان بیهده چو کلیدان بی کده

ستبره بدند عاشقان بساق و میان

بلای گیسوی دوشیزگان به بش دیزه؟

گر شوم بودتی بغلامی بنزد خویش

با ریش شوم تر ببر ما هر آینه

هجا کردست پنهان شاعران را

(قریع) آن کور ملعون چشم گشته