دو گوش سخت کن و بیهده سخن مشنو

مباش رنجه که ایشان بسند گوش سرای

به خارپشت نگه کن که از درشتی موی

به پوست او نکند طمع پوستین پیرای

دلی را کز هوا جستن چو مرغ اندر هوا یابی

به حاصل مرغ وار او را بر آتش گَردنا یابی

ما را بدان لب تو نیاز است در جهان

طعنه مزن که با دو لب من چرا چَخی

خواجه ، تُتماج باید و سر بریان

سود ندارد مرا سَفَرجَل و چُکری

از گواز و تَش و انگشته و بهمان و فلان

تا تبرزین و دبوسی و رکاب و کمری

هر چه کردی نیک و بد فردا به پیشت آورند

بی شک ای مسکین اگر در دل نداری آوَری

نکنی طاعت و آنگه که کنی سست و ضعیف

راست گویی که مگر سُخره و شاکار کنی

آنکه نداند همی سرود ز یاسین

گیرَخ و گلدانش خسروانی بینی

از عبیر و عنبر و از مشک و لاد و دار بوی

در سرا بستان خود اندر خزان می دار بوی

جز بمادندر نماند این جهان کینه جوی

با پسندر کینه دارد همچو با دختند را

آمد آن رگ زن مسیح پرست

شست الماسگون گرفته بدست

طشت زرّین و آب دستان خواست

بازوی شهریار را بربست

نیش بگرفت و گفت عز علیک

[...]

که تنگ و آذرم دارد و مرد بدسلب است

پسرش باز فضولست و مرد وسواسا

دو لب چو نار کفیده دو برگ سوسن سرخ

دو رخ نار شکفته دو برگ لالۀ لال

بچابکی بر باید کجا نیازارد

ز روی مرد مبارز بنوک پیکان خال

ای شریعت را قرار و ای مدیحت را مدار

شهریار بامداری پادشاه با قرار

دین و دانش را ز جبهۀ رای تو باشد فخور

جور و بخشش را ز هیجۀ راد تو باشد مدار

راح را هنگام لطف آموخت طبع تو شتاب

[...]

شدم به دریا غوطه زدم ندیدم در

گناه بخت منست این گناه دریا نیست

ای چون مغ سه روز بگور اندر

کی بینمت اسیر بغور اندر

ابر زیر و بم شعر اعشیّ قیس

همی زد زننده بمضرابها

بگویش که من نامه‌ای نغزناک

فراز آوریدستم از مغز پاک

از دل و پشت مبارز می بر آید صد تراک

کز زه عالی کمان خسرو آید یک ترنگ