دور باش از صحبت خود پرور عادت پرست

بوسه بر خاک کف پای ز خود بیزار زن‌

بمیر ای دوست پیش از مرگ اگر می زندگی خواهی

که ادریس از چنین مردن بهشتی گشت پیش از ما

چه مانی بهر مرداری چو زاغان اندرین پستی

قفس بشکن چو طاووسان یکی بر پر برین بالا

بنو عمّ الرسول و اقربوه

احبّ الناس کلهم الیّا

فان یک حبّهم رشدا اصبه

و لست بمخطی ان کان غیّا

کسی کو راعیان باید خبر پیشش و بال آید

چو سازد با عیان خلوت کجا دل در خبر بندد

بنده گر خوبست و گر زشت آن تست

عاشق ار دانا و گر نادان تراست‌

ای خداوندان مال الاعتبار الاعتبار

وای خداوندان قال الاعتذار الاعتذار

پیش از ان کین جان عذر آور فروماند ز نطق

پیش از ان کین چشم عبرت بین فروماند ز کار

یا جامع الشمل و الاحشآء و الکبد

یا لیت امّک لم تحبل و لم تلد

تهدی الی عرصة الموتی علی عجل

مودّع الاهل و الاحباب و الولد

گرفت خواهم زلفین عنبرینت را

ز مشک نقش کنم برک یا سمینت را

بتیغ هندی دست مرا جدا نکنند

اگر بگیرم یک ره سر آستینت را

نیست عشق لا یزالی را در ان دل هیچ کار

کو هنوز اندر صفات خویش ماندست استوار

هر که در میدان عشق نیکوان گامی نهاد

چار تکبیری کند بر ذات او لیل و نهار

پر آب دو دیده و پر آتش جگرم

پر باد دو دستم و پر از خاک سرم‌

ای دل ار عقبیت باید چنگ ازین دنیا بدار

پاک بازی پیشه گیر و راه دین کن اختیار

پای بر دنیا نه و بر دوز چشم نام و ننگ

دست در عقبی زن و بر بند راه فخر و عار

چون زنان تا کی نشینی بر امید رنگ و بوی

[...]

اسمعه ممّن قاله تزدد به

شعفا فطیب الورد من اغصانه‌

این جهان در دست عقلست آن جهان در دست روح

پای همّت بر قفای هر دو دیه سالار زن‌

آنجای که ابرار نشینند نشستیم

صد گونه شراب از کف اقبال چشیدیم‌

ما را همه مقصودی بخشایش حق بود

المنّة للَّه که بمقصود رسیدیم‌

فی الذاهبین الاولی

ن من القرون لنا بصائر

لما رأیت مواردا

للموت لیس لها مصادر

و رأیت قومی نحوها

[...]

الا تا کی درین زندان فریب این و آن بینی

یکی زین چاه ظلمانی برون شو تا جهان بینی‌

جهانی کاندرو هر دل که یابی پادشا یابی

جهانی کاندر و هر جان که بینی شادمان بینی

هم درد دل منی و هم راحت جان

هم فتنه برانگیزی و هم فتنه نشان‌

ای محمد اینجهانی و ان جهانی نیستی

لا جرم اینجا نداری صدر و آنجا متّکا

هر کجا گام تو آمد افتخار آرد زمین

هر کجا گام تو آمد انقیاد آرد سما

و الضّحی میخوان و میدان قصد آن چندان حسود

[...]

روزی که مرا وصل تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید