وعظتک اجداث صمت

و نعتک ازمنة خفت‌

وارتک قبرک فی القبور

و انت حیّ لا تمت‌

چه کند عرش که او غاشیه من نکشد

چون بدل غاشیه حکم و رضای تو کشم‌

این جای نه عشق است و نه معشوق و نه یار

خود جمله تویی خصومت از ره بردار

نیکو سخنی که آن جوانمرد گفته:

کین نجیبان عهد ما همه باز

ای توانگر بگنج خرسندی

زین بخیلان کناره‌گیر کنار

اموات اذا ذکرتک ثم احیا

فکم احیا علیک و کم اموت‌

چشمی که ترا دید شد از درد معافا

جانی که ترا یافت شد از مرگ مسلّم‌

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان.

الم (۱) تَنْزِیلُ الْکِتابِ‌

یا رب ار فانی کنی ما را بتیغ دوستی

مر فرشته مرگ را با ما نباشد هیچ کار

هر که از جام تو روزی شربت شوق تو خورد

چون نماند آن شراب او داند آن رنج خمار

چه وقت خفتن است ای دوست برخیز

ترا زین پس که خواهد داشت معذور

بوقت صبح خوش خفتن نه شرط است

مرا بگذاشتن سرمست و مخمور

یا نفس قومی فلقد نام الوری

ان تفعلی خیرا فذو العرش یری‌

و انت یا عین اهجری طیب الکری

عند الصباح یحمد القوم السّری‌

ایّها المنکح الثّریا سهیلا

عمّرک اللَّه کیف یلتقیان‌

هی شامیّة اذا ما استقلّت

و سهیل اذا استقلّ یمان‌

ای مونس دیده با ضمیرم یاری

اندر دل من نشسته بیداری‌

گر باد گری قرار گیرد دل من

از جان خودش مباد برخورداری

سر سروران بسته دام تو

دل دلبران دفتر نام تو

بیک دم دو صد جان آزاد را

کند بنده یک دانه از دام تو

بسا عقل آسوده دل را که کرد

[...]

ما را ز جهانیان شماری دگر است

در سر بجز از باده خماری دگر است‌

من که باشم که بتن رخت وفای تو کشم

دیده حمّال کنم بار جفای تو کشم

گر تو بر من بتن و جان و دلی حکم کنی

هر سه را رقص‌کنان پیش هوای تو کشم

ار دستت از آتش بود

ما را ز گل مفرش بود

هر چه از تو آید خوش بود

خواهی شفا خواهی الم‌

اندرین عالم غریبی زان همی گردی ملول

تا ارحنا یا بلالت گفت باید بر ملا

آن کس که هزار عالم از رنگ نگاشت

رنگ من و تو کجا خرد ای ناداشت‌

مرد یگانه را سر عشق میانه نیست

عشق میانه در خور مرد یگانه نیست‌

یا عشق یا ملامت یا راه عافیت

جز جان مرد تیر بلا را نشانه نیست‌

گر عاشقی سپر را بر روی آب دار

[...]

چه مانی بهر مرداری چو زاغان اندرین پستی

قفس بشکن چو طاووسان یکی بر پر برین بالا