مرا تا باشد این درد نهانی

ترا جویم که درمانم تو دانی‌

گر در مستی حمائلت بگسستم

صد گوی زرین بدل خرم بفرستم‌

جانی دارم به عشق تو کرده رقم

خواهیش به شادی کش خواهیش بغم‌

یعلم اللَّه گر همی دانم نگارا شب ز روز

زانکه هستم روز و شب مدهوش و سرگردان عشق

دور باش از صحبت خود پرور عادت پرست

بوسه بر خاک کف پای ز خود بیزار زن‌

در شهر، دلم بدان گراید صنما

کو، قصّه عشق تو سراید صنما

تنها خورد این دل غم و تنها کشدا

گردون نکشد آنچ دل ما کشدا

ماها، بکدام آسمانت جویم

سروا، بکدام بوستانت جویم‌

ابلیس گشاده بود در وسوسه دست

فضل ازلی در آمد ابلیس بجست‌

عشق چنان روی، تاج باشد بر سر

ورچه ازو صد هزار درد سر آید

من دل بکسی دهم که او جان ارزد

ور جان ببرد هزار چندان ارزد

گفتا که مرو بغربت و می‌بارید

از نرگس تر بلاله بر مروارید

مار نفست بر سر گنج دلت ساکن شدست

سنگ جهد از عهد دل بر تارک آن مار زن‌

ور کسی بیمار جانست از نهیب هزل چرخ

شربتی از جام جدّ بر جان آن بیمار زن‌

و سنا برق نفی عنّی الکری

لم یزل یلمع لی من ذی طوی‌

منزل سلمی به نازلة

طیّب السّاحة معمور الفنا

مرا تا باشد این درد نهانی

ترا جویم که درمانم تو دانی‌

آمد بر من کارد کشیده بر من

گفتا که درین شهر تو باشی یا من؟

گر روز وصال باز بینم روزی

با او گله‌های روز هجران نکنم‌

مادری کن مر یتیمان را بپرورشان بلطف

خواجگی کن سائلان را طمعشان گردان وفا

با تو در فقر و غریبی ما چه کردیم از کرم

تو همان کن ای کریم از خلق خود بر خلق ما

آزاد شو از هر چه بکون اندر

تا باشی یار غار آن دلبر

با دو قبله در ره توحید نتوان رفت راست

یا رضای دوست باید یا هوای خویشتن‌