بنده خاص ملک باش که با داغ ملک

روزها ایمنی از شحنه و شبها ز عسس

آزاد شو از هر چه بکون اندر

تا باشی یار غار آن دلبر

هر چند بر آتشم نشاند غم تو

غمناک شوم گرم نماند غم تو

در قصه تو بتا! بسی مشکلها است

من با تو بهم میان ما منزلها است!

تو چنانی که ترا بخت چنان آمد

من چنین‌ام که مرا سال چنین آمد

چون زنان تا کی نشینی بر امید رنگ و بوی

همت اندر راه بند و گام زن مردانه‌وار.

سنی و دیندار شو تا زنده مانی زانکه هست

هر چه جز دین مردگی و هر چه جز سنت حزن‌

طیلسان موسی و نعلین هارونت چه سود

چون بزیر یک ردا فرعون داری صد هزار!

پیش از آن کین جان عذرآور فرو ماند ز نطق

پیش از آن کین چشم عبرت بین فرو ماند زکار

تا کی از دار الغروری سوختن دار السرور

تا کی از دار الفراری ساختن دار القرار!

صد هزاران با نثار جان و دل در انتظار

و آن جمال اندر حجاب و وعده دیدار نیست.

جبرئیل آید، و وی را بیند، سر بزانوی حسرت نهاده.

اگر بدوزخ آتش چو عشق بودی تیز

ترا که داند که، ترا تو دانی تو

ترا نداند کس، ترا تو دانی بس.

تا دوستی دوست مرا عادت و خوست

از دوست منم همه و از من همه دوست.

تا کی سخن اندر صفت و خلقت آدم

تا کی جدل اندر حدث و قدمت عالم!

تا کی تو زنی راه برین پرده و تا کی

بیزار نخواهی شدن از عالم و آدم!

ما را غم آن غمزه غماز خوش است

وز چون توبتی کشیدن ناز خوش است.

در زوایای خرابات از چنین مستان هنوز

چند گویی مرد هست و مرد هست آن مرد کو؟

بر درختی کین چنین مرغان همی دستان زنند

زان درخت امروز اصل و بیخ و شاخ و ورد کو؟

از برای انس جان اندر میان انس و جان

[...]

جبالیّ التألف ذو انفراد

غریب اللَّه مأواه القفار

پویان و دوان‌اند و غریوان بجهان در

در صومعه و کوهان در غار و بیابان

اگر نز بهر شرعستی در اندر بنددی گردون

و گر نز بهر دینستی کمر بگشایدی جوزا.

تا تو اندر بند رنگ و طبع و چرخ و کوکبی

کی بود جائز که گویی دم قلندروار زن‌

با دل همه شب حدیث تو میگویم

بوی تو ز هر باد سحر می‌جویم