آزاد شو از هر چه بکون اندر

تا باشی یار غار آن دلبر

بنده خاص ملک باش که با داغ ملک

روزها ایمنی از شحنه و شبها ز عسس

در قصه تو بتا! بسی مشکلها است

من با تو بهم میان ما منزلها است!

تو چنانی که ترا بخت چنان آمد

من چنین‌ام که مرا سال چنین آمد

طیلسان موسی و نعلین هارونت چه سود

چون بزیر یک ردا فرعون داری صد هزار!

پیش از آن کین جان عذرآور فرو ماند ز نطق

پیش از آن کین چشم عبرت بین فرو ماند زکار

تا کی از دار الغروری سوختن دار السرور

تا کی از دار الفراری ساختن دار القرار!

چون زنان تا کی نشینی بر امید رنگ و بوی

همت اندر راه بند و گام زن مردانه‌وار.

سنی و دیندار شو تا زنده مانی زانکه هست

هر چه جز دین مردگی و هر چه جز سنت حزن‌

صد هزاران با نثار جان و دل در انتظار

و آن جمال اندر حجاب و وعده دیدار نیست.

جبرئیل آید، و وی را بیند، سر بزانوی حسرت نهاده.

اگر بدوزخ آتش چو عشق بودی تیز

ترا که داند که، ترا تو دانی تو

ترا نداند کس، ترا تو دانی بس.

تا کی سخن اندر صفت و خلقت آدم

تا کی جدل اندر حدث و قدمت عالم!

تا کی تو زنی راه برین پرده و تا کی

بیزار نخواهی شدن از عالم و آدم!

تا دوستی دوست مرا عادت و خوست

از دوست منم همه و از من همه دوست.

ما را غم آن غمزه غماز خوش است

وز چون توبتی کشیدن ناز خوش است.

اگر نز بهر شرعستی در اندر بنددی گردون

و گر نز بهر دینستی کمر بگشایدی جوزا.

در زوایای خرابات از چنین مستان هنوز

چند گویی مرد هست و مرد هست آن مرد کو؟

بر درختی کین چنین مرغان همی دستان زنند

زان درخت امروز اصل و بیخ و شاخ و ورد کو؟

از برای انس جان اندر میان انس و جان

[...]

جبالیّ التألف ذو انفراد

غریب اللَّه مأواه القفار

پویان و دوان‌اند و غریوان بجهان در

در صومعه و کوهان در غار و بیابان

تا تو اندر بند رنگ و طبع و چرخ و کوکبی

کی بود جائز که گویی دم قلندروار زن‌

با دل همه شب حدیث تو میگویم

بوی تو ز هر باد سحر می‌جویم

گرچه خوبی تو سوی زشت به خواری منگر

کاندرین ملک چو طاوس بکار است مگس.