من چون تو هزار عاشق از غم کشتم

نابود بخون هیچکس انگشتم‌

هم تو مگر سامان کنی، را هم بخود آسان کنی

درد مرا درمان کنی، زان مرهم احسان تو!

رو گرد سرا پرده اسرار مگرد

کوشش چه کنی که نیستی مرد نبرد

چون لا از صدر انسانی فکندت در ره حیرت

پس از بود الهیّت باللَّه آی از الّا

نبینی خار و خاشاکی درین ره، چون بفرّاشی

کمر بست و بفرق استاد بر راه شهادت لا

گفتم کجات جویم ای ماه دلستان؟

گفتا قرارگاه منست جان دوستان.

وصل آمد و از بیم جدایی رستیم

با دلبر خود بکام دل بنشستیم‌

چه مانی بهر مرداری چو زاغان اندرین پستی

قفس بشکن چو طاؤسان یکی بر پر برین بالا

بر وی جوهر صفرا همه کفر است و شیطانی

گرت سوداء دین دارد قدم بیرون نه از صفرا

مال و زر و چیز رایگان باید باخت

چون کار بجان رسید، جان باید باخت.

و سمعک صن عن سماع القبیح

کصون اللّسان عن اللّفظ به‌

فانّک عند استماع القبیح

شریک لقائله فانتبه‌

گفتم صنما مگر که جانان منی

اکنون که همی نگه کنم جان منی‌

چه چاره مر مرا بختم چنین است

ندانم چرخ را با من چه کین است؟

اگر نز بهر شرعستی در اندر بنددی گردون

و گر نز بهر دینستی کمر بگشایدی جوزا

جان نیز بنزد تو فرستیم بدین شکر

صد جان نکند آنچه کند بوی وصالت‌

سیکون الذی قضی

سخط العبد ام رضی‌

فدع الهم یافتی

کل هم سینقضی.

شهریست بزرگ و من بدو درمیرم

تا خود زنم و خود کشم و خود گیرم.

رحمتی کن بر دل خلق و برون آی از حجاب

تا شود کوته‌بینان ز هفتاد دو ملت داوری.

آن روی چرا به بت‌پرستان نبری

جلوه نکنی کفر ز دلشان نبری‌

خصمان گویند که این سخن زیبا نیست

خورشید نه مجرم ار کسی بینا نیست.

آزاد شو از هر چه بکون اندر

تا باشی یار غار آن دلبر

بنده خاص ملک باش که با داغ ملک

روزها ایمنی از شحنه و شبها ز عسس