دور شو از صحبت خود بر در عادت پرست

بوسه بر خاک کف پای ز خود بیزار زن

ای باز هوا گرفته باز آی و مرو

کز رشته تو سری در انگشت منست‌

گر امروز اندرین منزل ترا حالی زیان باشد

زهی سرمایه و سودا که فردا زین زیان بینی‌

برگ بی‌برگی نداری لاف درویشی مزن

رخ چو عیاران نداری جان چنان مردان مکن!

گر بود غم خوردنت شایسته جان رهی

این نصیب از دولت عشق تو بس باشد مرا

ای بسا شب کز برای دیدن دیدار تو

از سگ کوی تو بر سر زخم سیلی خورده‌ایم

گر ز چاه جاه خواهی تا بر آیی مردوار

چنگ در زنجیر گوهر دار عنبر بار زن‌

زیان جان گر از دیدارت آید

زیان جان بجان باید خریدن‌

محنت همه در نهاد آب و گل ماست

پیش از گل و دل چه بود آن حاصل ماست

اگر صد بار در روزی شهید راه حق گردی

هم از گبران یکی باشی چو خود را در میان بینی‌

تو خود کی مرد آن باشی که دل را بی هوا خواهی

تو خود کی درد آن داری که تن را بی‌هوان بینی؟

راست کاری پیشه کن کاندر مصاف رستخیز

نیستند از خشم حق جز راستکاران رستگار

این عزیزانی که اینجا گلبنان دولت‌اند

تا نداریّ و ندانی شان بدینجا خوار و خار!

مؤمنان و کافران استاده مدهوش و حزین

دستها در کش زده، وز جامها عریان شده!

بانگ بردابرد و گیرا گیر باشد در قفا

بینی از پیشت جحیم و دوزخی غرّان شده!

پرسید مرا دوست که آن قوم که بودند

کز خلق جهان گوی حقیقت بربودند

گفتم: چه نشان پرسی زان قوم که ایشان

خود را بخود از روی نمودن ننمودند

بر حاشیه دعوی هرگز نگذشتند

[...]

در خرابات نهاد خود بر آسودست خلق

غمزه بر هم زن یکی تا خلق را بر هم زنی‌

جز خداوند مفرمای که خوانند مرا

سزد این نام کسی را که غلام تو بود.

کسی کو را عیان باید، خبر پیشش محال آید

چو سازد با عیان خلوت، کجا دل در خبر آید

چندم پرسی مرا چرا رنجانی

حقّا که تو حال من زمن به دانی!

از تو پنداری ترا لطف خدایی نیست، هست

بر سر خوبان عالم پادشاهی نیست، هست‌

ور چنین دانی که جان نیک مردان را بعشق

با جمال خاک پایت آشنایی نیست، هست‌

ور براندیشی که چون برداری از رخ زلف را

[...]

مرد بیحاصل نیابد یار با تحصیل را

سوز ابراهیم باید درد اسماعیل را

کس درین کار ما زیان نکند

کس ما کار ناکسان نکند