چنان دان که شاهی و پیغمبری

دو گوهر بود در یک انگشتری

مهتری گر به کام شیر در است

شو خطر کن ز کام شیر بجوی

یا بزرگی و عز و نعمت و جاه

یا چو مردانت مرگ رویاروی

با کاروان حله برفتم ز سیستان

با حلهٔ تنیده ز دل بافته ز جان

چون پرند نیلگون بر روی پوشد مرغزار

پرنیان هفت رنگ اندر سر آرد کوهسار

خاک را چون ناف آهو مشک زاید بی قیاس

بید را چون پر طوطی برگ روید بی شمار

دوش وقت صبحدم بوی بهار آورد باد

[...]

من رفتم و فرزند من آمد خلف صدق

او را به خدا و به خداوند سپردم

شعرهای مرا به بی نمکی

عیب کردی روا بود شاید

شعر من همچو شکر و شهد است

واندر این دو نمک نکو ناید

شلغم و باقلیست گفتهٔ تو

[...]

به بینندگان آفریننده را

نبینی مرنجان دو بیننده را

اگر جز بکام من آید جواب

من و گرز و میدان و افراسیاب

در جهان سه نظامیئیم ای شاه

که جهانی ز ما به افغانند

من به ورساد پیش تخت شهم

و آن دو در مرو پیش سلطانند

به حقیقت که در سخن امروز

[...]