دل خوش شودت ز مشکل ما

مشکل ز تو خوش شود دل ما

دل من دشمن من کرد به من جانان را

خون شود دل که نهادم به سر دل جان را

دلم می‌خواست بینم صورت او بی‌نقاب اما

به آن صورت که دل می‌خواستش دیدم به خواب اما

از دیروزم بتر امروز از دیشب بتر امشب

چه خواهم کرد فردا گر بمانم تا سحر امشب

روزگاری بود امیدم که یارم می‌کشد

وه که اکنون حسرت آن روزگارم می‌کشد

جور کن کز بازوی پرزور و طبع پرغرور

ایزدت بیهوده اسباب جهان کاری نکرد

لعل جانان یارب از جان ساختند

یا که جان از لعل جانان ساختند

به نوخط دلبری دل بستم آه از حسرت مرغی

که در پایان گل بر شاخ گلبن آشیان سازد

یادم کن از آن کو چو ز بیداد تو رفتم

تا غیر نگوید که من از یاد تو رفتم

درد عشقم می شود هر روز افزون چون کنم

چون کنم چون چاره ی این درد روزافزون کنم

به گرد روی منور خط معنبرش است این

که بر کنارهٔ گل تازه سبزهٔ ترش است این

تا به کی چشم به ره بر سر هر راه نشینم

به امیدی که ز راهی تو بیایی و نیایی

برای خاطر غیرم چرا ای بی‌وفا کشتی؟

چو می‌کشتی، برای خاطر غیرم چرا کشتی؟