اگر آئی بجانت وانواجم

وگر نائی به هجرانت گداجم

ته هر دردی که داری بر دلم نه

بمیرم یا بسوجم یا بساجم

الهی ار بواجم ور نواجم

ته دانی حاجتم را مو چه واجم

اگر بنوازیم حاجت روا بی

وگر محروم سازی مو چه ساجم

دلم دردین و نالین چه واجم

رخم گردین و خاکین چه واجم

بگردیدم به هفتاد و دو ملت

بصد مذهب منادین چه واجم

نمیدانم که رازم با که واجم

غم و سوز وگدازم با که واجم

چه واجم هر که ذونه میکره فاش

دگر راز و نیازم با که واجم

به آهی گنبد خضرا بسوجم

فلک را جمله سر تا پا بسوجم

بسوجم ار نه کارم را بساجی

چه فرمائی بساجی یا بسوجم

نذونی ای فلک که مستمندم

وامو پر بد مکه که دردمندم

بیک گردش که میکردی ببینی

چو رشته مو بسامانت ببندم

مو که چون اشتران قانع به خارم

جهازم چوب و خرواری ببارم

بدین مزد قلیل و رنج بسیار

هنوز از روی مالک شرمسارم

بوره ای روی تو باغ بهارم

خیالت مونس شبهای تارم

خدا دونه که در دنیای فانی

بغیر عشق ته کاری ندارم

همه شو تا سحر اختر شمارِم

که ماه رویت آیو در کنارِم

شوان گوشِم به در چَشمِم به راهِت

گذاری تا به کی در انتظارِم؟

شوان استارگان یک‌یک شمارم

براهت تا سحر در انتظارم

پس از نیمه شوان که ته نیایی

زدیده اشک چون باران ببارم

از آن انگشت‌نما‌ی روزگار‌م

که دور افتاده از یار و دیارم

ندونم قصد جان کردن به ناحق

به‌جز بر سر زدن چاره ندارم

از آن دل‌خسته و سینه‌فگار‌م

که گریان در ته سنگ مزار‌م

بواجندم که ته شوری نداری

سرا پا شور دارم شر ندارم

غم عالم همه کِردی به بارم

مگر مو لوک مست سر قِطارم

مهارم کردی و دادی به ناکس

فزودی هر زمان باری به بارم

کافرم گر منی آلاله کارم

کافرم گر منی آبش بدارم

کافرم گر منی نامش برم نام

دو صد داغ دل از آلاله دارم

هزاران ملک دنیا گر بدارم

هزاران ملک عقبی گر بدارم

بوره ته دلبرم تا با ته واجم

که بی روی تو آنرا گر بدارم

غم عشق تو مادرزاد دیرم

نه از آموزش استاد دیرم

بدان شادم که از یمن غم تو

خراب آباد دل آباد دیرم

ز دست چرخ گردون داد دیرِم

هزاران ناله و فریاد دیرِم

نشیند دلستانم با خس و خار

چگونه خاطر خود شاد دیرِم‌؟

مو از قالوا بلی تشویش دیرم

گنه از برگ و باران بیش دیرم

اگر لاتقنطوا دستم نگیرد

مو از یاویلنا اندیش دیرم

مو از جور بتان دل ریش دیرم

ز لاله داغ بر دل بیش دیرم

چو فردا نامه‌خوانان نامه خوانند

من شرمنده سر در پیش دیرم

ز عشقت آتشی در بوته دیرم

در آن آتش دل و جان سوته دیرم

سگت ار پا نهد بر چشمم ای دوست

بمژگان خاک راهش رو ته دیرم