از مردم صدرنگ سیه پوشی به

وز خلق فرومایه فراموشی به

از صحبت ناتمام بی خاصیتان

کنجی و فراغتی و خاموشی به

از هرچه نه از بهر تو کردم توبه

ور بی تو غمی خوردم از آن غم توبه

وآن نیز که بعد ازین برای تو کنم

گر بهتر از آن توان از آن هم توبه

از بس که شکستم و ببستم توبه

فریاد همی کند ز دستم توبه

دیروز به توبه‌ای شکستم ساغر

و امروز به ساغری شکستم توبه

جز وصل تو دل به هر چه بستم توبه

بی‌یادِ تو هر جا که نشستم توبه

در حضرت تو، توبه شکستم صد بار

زین توبه که صد بار شکستم توبه

چشمم که سرشک لاله گون آورده

وز هر مژه قطرهای خون آورده

نی نی به نظاره‌ات دل خون شده‌ام

از روزن سینه سر برون آورده

ای نیک نکرده و بدیها کرده

وآنگاه نجات خود تمنا کرده

بر عفو مکن تکیه که هرگز نبود

ناکرده چو کرده کرده چون ناکرده

زاهد خوشدل که ترک دنیا کرده

می خواره خجل که معصیت‌ها کرده

ترسم که کند امید و بیم و آخر کار

ناکرده چو کرده کرده چون ناکرده

گر جا به حرم ور به کلیسا کرده

زاهد عمل آنچه کرده بی جا کرده

چون علم نباشد عملش خواهد بود

ناکرده چو کرده کرده چون ناکرده

بحریست نه کاهنده نه افزاینده

امواج برو رونده و آینده

عالم چو عبارت از همین امواجست

نبود دو زمان بلکه دو آن پاینده

افسوس که عمر رفت بر بیهوده

هم لقمه حرام و هم نفس آلوده

فرمودهٔ ناکرده پشیمانم کرد

افسوس ز کرده‌های نافرموده

ما درویشان نشسته در تنگ دره

گه قرص جوین خوریم و گه گُشت بره

پیران کهن دانند میران سره

هر کس که بما بد نگره جان نبره

تا کی ز جهان پر گزند اندیشه

تا چند ز جان مستمند اندیشه

آن کز تو توان ستد همین کالبدست

یک مَزبَله گو مباش چند اندیشه

هجران ترا چو گرم شد هنگامه

بر آتش من قطره فشان از خامه

من رفتم و مرغ روح من پیش تو ماند

تا همچو کبوتر از تو آرد نامه

دنیا طلبان ز حرص مستند همه

موسی کش و فرعون پرستند همه

هر عهد که با خدای بستند همه

از دوستی حرص شکستند همه

ای چشم تو چشم چشمه هر چشم همه

بی چشم تو نور نیست بر چشم همه

چشم همه را نظر به سوی تو بود

از چشم تو چشمه‌هاست در چشم همه

چون باز سفید در شکاریم همه

با نفس و هوای نفس یاریم همه

گر پرده ز روی کارها برگیرند

معلوم شود که در چه کاریم همه

ای روی تو مهر عالم آرای همه

وصل تو شب و روز تمنای همه

گر با دگران به ز منی وای به من

ور با همه کس همچو منی وای همه

سودا به سرم همچو پلنگ اندر کوه

غم بر سر غم بسان سنگ اندر کوه

دور از وطن خویش و به غربت مانده

چون شیر به دریا و نهنگ اندر کوه

هستی که ظهور می‌کند در همه شیئ

خواهی که بری به حال او با همه پی

رو بر سر می حباب را بین که چسان

می وی بود اندر وی و وی در می وی

ای خالق ذوالجلال و ای بار خدای

تا چند روم در به در و جای به جای

یا خانه امید مرا در دربند

یا قفل مهمات مرا دربگشای