هر چند که یار سر گرانست به تو

غمگین نشوی که مهربانست به تو

دلدار مثال صورت آینه است

تا تو نگرانی نگرانست به تو

ای در دل من اصل تمنا همه تو

وی در سر من مایهٔ سودا همه تو

هر چند به روزگار درمی‌نگرم

امروز همه تویی و فردا همه تو

ای در دل و جان صورت و معنی همه تو

مقصود همه ز دین و دنیی همه تو

هم با همه همدمی و هم بی همه تو

ای با همه تو بی همه تو نی همه تو

شبهای دراز ای دریغا بی تو

تو خفته به ناز ای دریغا بی تو

دوری و فراق ای دریغا بی تو

من در تک و تاز ای دریغا بی تو

درد دل من دواش می‌دانی تو

سوز دل من سزاش می‌دانی تو

من غرق گنه پردهٔ عصیان در پیش

پنهان چه کنم که فاش می‌دانی تو

ای شمع دلم قامت سنجیدهٔ تو

وصل تو حیوت این ستمدیدهٔ تو

چون آینه پر شد دلم از عکس رخت

سویت نگرم ولیک از دیدهٔ تو

من میشنوم که می‌نبخشایی تو

هر جا که شکسته‌ایست آنجایی تو

ما جمله شکستگان درگاه توایم

در حال شکستگان چه فرمایی تو

ما را نبود دلی که کار آید ازو

جز ناله که هر دمی هزار آید ازو

چندان گریم که کوچه‌ها گِل گردد

نِیْ روید و ناله‌های زار آید ازو

زلفش بکشی شب دراز آید ازو

ور بگذاری، چَنْگُلِ باز آید ازو

ور پیچ و خمش ز یک دگر باز کنی

عالم عالم مشک فراز آید ازو

عشقست که شیر نر زبون آید ازو

از هرچه گمان بری فزون آید ازو

گه دشمنیی کند که مهر افزاید

گه دوستیی که بوی خون آید ازو

ابر از دهقان که ژاله می‌روید ازو

دشت از مجنون که لاله می‌روید ازو

خلد از صوفی و حور عین از زاهد

ما و دلکی که ناله می‌روید ازو

سودای سر بی‌سر و سامان یک سو

بی‌مهری چرخ و دور گردان یک سو

اندیشهٔ خاطر پریشان یک سو

این‌ها همه یک سو غم جانان یک سو

ای دل چو فراق یار دیدی خون شو

وی دیده موافقت بکن جیحون شو

ای جان، تو عزیزتر نه‌ای از یارم

بی یار نخواهمت ز تن بیرون شو

ای در صفت ذات تو حیران که و مه

وز هر دو جهان خدمت درگاه تو به

علت تو ستانی و شفا هم تو دهی

یا رب تو به فضل خویش بستان و بده

اندر شش و چار غایب آید ناگاه

در هشت و دو اسب خویش دارد کوتاه

در هفتم و سوم بفرستد چیزی

اندر نه و پنچ و یک بپردازد راه

ای خاک نشین درگه قدر تو ماه

دست هوس از دامن وصلت کوتاه

در کوی تو زان خانه گرفتم که مباد

آزرده شود خیالت از دوری راه

ای زاهد و عابد از تو در ناله و آه

نزدیک تو و دور ترا حال تباه

کس نیست که از دست غمت جان ببرد

آن را به تغافل کشی این را به نگاه

اینک سر کوی دوست اینک سر راه

گر تو نروی روندگان را چه گناه

جامه چه کنی کبود و نیلی و سیاه

دل صاف کن و قبا همی پوش و کلاه

معمورهٔ دل به علم آراسته به

مطمورهٔ تن ز کینه پیراسته به

از هستی خود هرچه توان کاسته به

هر چیز که غیر تست ناخواسته به

در گفتن ذکر حق زبان از همه به

طاعت که به شب کنی نهان از همه به

خواهی ز پل صراط آسان گذری

نان ده به جهانیان که نان از همه به