ما درس صداقت و صفا می‌خوانیم

آیین محبت و وفا می‌دانیم

زبن بی‌هنران سفله ای دل مخروش

کانها همه می‌روند و ما می‌مانیم

برخیز که خود را ز غم آزاده کنیم

تا کی طلب روزی ننهاده کنیم

آخر که گل ما به سبو خواهد رفت

کن فکر سبویی که پر از باده کنیم

گر مدحی از ابنای بشر می گویم

نه چون دگران به طمع زر می‌گویم

آنان پی جلب نفع گویند مدیح

من مدح پی دفع ضرر می گویم

تن چیست‌؟ مرکبی ز چندین معدن

پرگشته ز میراث نیاکان کهن

محکوم محیط و انقلابات زمن

تن گر گنهی کند چه بحثی است به من‌؟

رفتم بر توپ تا بکوبم دشمن

فریاد برآورد که ای وای به من

دست دگری و خانمان دگری

من مظلمهٔ که می‌برم بر گردن‌؟‌!

عمری بسپردیم به کام دگران

ما در تشویش و قوم در خواب گران

القصه وطن را به دو چشم نگران

رفتیم و سپردیم به هنگامه‌گران

چشم فلک است بر ستمگر نگران

بیدار شود ظالم ازین خواب گران

ازکار نمانده این جهان گذران

بر ما بگذشت و بگذرد بر دگران

یک روی چو آیینه مبادا انسان

کاخر شکند ز جلوهٔ روی خسان

مانندهٔ تیغ شو همه روی و زبان

تا بگذری از میان مردم آسان

بر درگه خود پلنگ دربان کردن

بر گلهٔ خویش گرگ چوپان کردن

سگ در بغل و مار به دامان کردن

بهتر که جوی به سفله احسان کردن

قلبم به حدیثی که شنیدی مشکن

عهدم به خطایی که ندیدی مشکن

تیغی که بدو فتح نمودی مفروش

جامی که بدو باده کشیدی مشکن

ای خواجه به خط بد دلی سیر مکن

خوبی را بی‌برکت و بی‌خیر مکن

کاری که‌ پس‌ از سه سال هم‌عهدی و صدق

با من کردی بس است با غیر مکن

سردار به شه گفت سپاهی از من

امضای اوامر و نواهی از من

عزل‌ از من و نصب از من و دربار از تو

تخت از تو و تاج از تو و شاهی از من

آمادهٔ جنگ باش کاین چرخ حرون

با نرم‌دلی با تو نگردد مقرون

جز با جنگ آماده نمی‌گردد صلح

جز با خون پاکیزه نمی گردد خون

سرتیپ‌، شدم ذلیل در جنگ پشه

بیمارم و زار و مانده در چنگ پشه

از زحمت روز گشته‌ام قد مگس

وز خستگی شب شده‌ام رنگ پشه

ای خواجهٔ راد و مشفق دیرینه

دوری شاید ولی به این دیری نه

ساعت مشمر فال بدو نیک مگیر

مگذار که تقویم شود پارینه

زان نرگس نیم مست مستم کردی

زان قامت افراشته پستم کردی

گویندکه بت همی شکست ابراهیم

ای ابراهیم بت‌پرستم کردی

ای کاش دلم به دوست مفتون نشدی

چون‌ مفتون‌ شد ز هجر مجنون نشدی

چون‌ مجنون‌ شد ز رنج پر خون نشدی

چون‌ پر خون شد ز دیده‌ بیرون نشدی

ای ایرانی خفتی و بگذشت بسی

برخیز و به کار خویش بنگر نفسی

ور کشته‌ شوی جز این مبادت هوسی

کاین خانه از آن توست نی زان کسی

ای مادر اگر دسترسی داشتمی

سنگ سیه از گور تو برداشتمی

خود را گل و خاک تیره پنداشتمی

تنهات به زیر خاک نگذاشتمی

ای روح روان که فارغ از این بدنی

جویای عزیزکردهٔ خویشتنی

ای خفته به خاک‌، من تو هستم تو منی

من فرزندم تو مادر ممتحنی